Het hoeft niet te verbazen dat Bart De Wever zich met zijn recente uitspraken over de relativiteit van racisme alweer de woede van de linkse intellectuelen en de meest prominente vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschap op de hals gehaald heeft. Op die episode en de politieke gevolgen ervan zullen we hier niet verder ingaan, maar wel op de inhoud van De Wevers uitspraken en het debat over racisme dat ze beginnen los te maken. Met andere woorden: heeft de burgemeester van Antwerpen gelijk wanneer hij zegt dat racisme relatief is, en dat de weigering van bepaalde bevolkingsgroepen om zich te integreren misschien een groter maatschappelijk probleem is? Of heeft de antiracistische beweging daarentegen gelijk wanneer ze zegt dat racisme in de Vlaamse (en Europese) mentaliteit ingebakken zit en nu zelfs in hoogste regionen van de politiek gebanaliseerd wordt? Hoe meer de tweede groep immers zijn aantijgingen herhaalt, hoe meer de Vlaming begint de denken dat er toch iets van aan moet zijn. Indien er geen groot racismeprobleem is, waarom dan al het geklaag erover?

In een opiniestuk in De Standaard stelt de filosofe Tinneke Beeckman zich vragen bij de neiging van modern links om, in naam van de strijd tegen het racisme, het problematische (om niet te zeggen “achterlijke”) gedrag van bepaalde minderheden, door de vingers te zien. Dit is natuurlijk niets nieuws: Beeckman past hiermee in een hele lijn van mensen die oorspronkelijk links waren, maar met de jaren zijn gaan inzien dat werkelijke wereld toch niet in het linkse fantasiebeeld past, en dat het linkse verhaal niet de beloofde resultaten kon afleveren. 

Beeckman past ook zeer goed in die traditie omdat ze – net zoals een diepgelovige Christen die voor het eerst begint te twijfelen aan de artikelen van haar geloof – niet de linkse beweging zelf verantwoordelijk stelt voor deze misstanden. Integendeel: ze vind dat de antiracistische beweging eigenlijk de verkeerde praktijken van rechts heeft overgenomen, en daarom het “echte” links heeft verraden. Echt links zijn, zo stelt Beeckman, bestaat erin zich in de positie van de minderheid te kunnen inleven, en te ijveren voor hun rechten – in dit geval dus de rechten van vrouwen of van zwakkere groepen binnen culturele of etnische minderheden. 

Vrijdag raakten, tussen twee regionale stakingsdagen door, de resultaten van een nieuwe opiniepeiling van La Libre Belgique en de RTBf bekend. In se bracht die opiniepeiling weinig nieuws: vergeleken met de uitslagen van de verkiezingen van 25 mei viel er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België amper een verandering waar te nemen. Maar net daarom zijn de resultaten ook spectaculair te noemen. Blijkbaar maakt de open oorlog van de PS en de vakbonden tegen deze «harde», «kille», ja zelfs «extreem-rechtse» regering weinig of geen indruk op de kiezers.

Recentelijk verscheen in De Morgen een verslag van een interview met Dirk De Wachter, waarin de psychiater het had over de obsessie met geluk van de postmoderne mens. Volgens De Wachter hangen we tegenwoordig volledig af van de zoektocht naar nieuwe kicks, om voor onszelf te verbergen dat het geluk in wezen niet haalbaar is, en dat iedereen uiteindelijk kwetsbaar is – “een psychiatrische patiënt”, zoals De Wachter het uitdrukt. Ons mensbeeld is overigens te veel afgestemd op dit ideaal van geluk: wie de perfectie niet benadert, ziet zichzelf als een mislukkeling, en wordt ook door de samenleving zo gezien. En dit terwijl we allemaal per definitie niet bestemd zijn om de illusie van volmaakt geluk te bereiken.

De bijdrage van De Wachter kon op veel bijval rekenen, niet in het minst omdat zijn analyse, in verschillende gedaanten, al heel lang meegaat. Eigenlijk kun je zijn analyse zien als een herhaling van een soort volkswijsheid: het ware geluk bestaat niet, aan daarom moeten we ons er ook niet op fixeren, aangezien we dan het gevaar lopen te verspelen wat we al hebben. Maar zoals bij veel volkswijsheden, betekent algemene aanvaarding van een idee zeker niet dat het een betrouwbare gids vormt voor het menselijke leven. 

Verleden vrijdag zei de Britse premier David Cameron tijdens een toespraak in een fabriek in Straffordshire de Europese interne migratie de wacht aan. Wie naar Groot-Brittannië komt, zal eerst vier jaar moeten werken voor hij gebruik kan maken van de Britse sociale voorzieningen. Bovendien zal wie niet binnen een half jaar na aankomst werk vindt, terug naar zijn land van herkomst moeten keren. Ook aan de kinderbijslagenstroom naar het thuisland voor kinderen die nooit een voet in Groot-Brittannië hebben gezet zal een einde komen.

Het gaat niet goed met de Vlaamse socialisten. De partij zit nog steeds geplaagd met een voorzitter waarover iedereen, behalve de persoon in kwestie zelf, het eens is dat hij de verkeerde man op de verkeerde plaats is. Vandaag is dat echter zowat het minste van de vele problemen van de partij. De tsunami aan socialistische mistoestanden en andere foute linkse regeringsbeslissingen uit het verleden blijft aanhouden. Zelfs de N-VA komt een half jaar na de verkiezingen nog steeds geloofwaardiger als oppositiepartij over dan de sp.a, die alleen in Brussel nog in een regering zit.

Op het ogenblik dat we dit schrijven is ebola nog steeds een ver-van-mijn-bedshow in Vlaanderen. Er was al eens een vals alarm in Oostende, en verleden week nog twee keer in Parijs, maar voor het dichtstbijzijnde geval van een echte besmetting op Europese bodem moeten we al naar Spanje. De zaken kunnen echter snel veranderen als er straks een ebolapatiënt uit één van de vliegtuigen van SN Brussels Airlines stapt, of als ebola in de asielstroom terecht komt.

Het was Benoît Lutgen die in verband met de affaire–Jambon nog eens de puntjes op de Franstalige i kwam zetten: «Er is geen enkele, maar dan ook geen enkele reden om te collaboreren». En dus moet Jan Jambon zijn klep houden, zoals dat heet, want de collaboratie «ligt gevoelig in Wallonië». Nochtans had Jan Jambon niets meer gezegd dan dat sommigen toch hun redenen (en niet: «goede» redenen) hadden om te collaboreren. De repliek «Een walgelijke vertoning» van Jaak Peeters bij de BRON kunnen we daarom alleen maar onderschrijven, maar mogen we toch even verder graven naar die Waalse gevoeligheden?

Hebt u het ook gelezen? Sinds een paar dagen zitten er zo'n 35.000 walrussen bijeengepakt op één of ander strand in Alaska, en dat zou nog nooit voorgekomen zijn. Wie nu denkt: mooi dat er zoveel walrussen zijn, die zit er natuurlijk helemaal naast. Dit is immers een enorme ramp! Want eigenlijk hadden die walrussen op een stuk ijs moeten zitten in plaats van op een strand. En bovendien: dat er plots zoveel walrussen zijn is op zich ook al een gevolg van de globale opwarming, want zij hebben het nu te gemakkelijk om te overleven. Of hoe elk milieunieuws slecht nieuws kan zijn, als je maar wil dat het slecht nieuws is.

Stel je voor, je zit 's avonds rustig in je luie zetel naar TV te kijken, en er wordt plots aangebeld. Je verwacht geen bezoek meer, maar je slentert toch maar naar de voordeur om open te doen. Vijf minuten later zit je terug in de living, waar je samen met de rest van je gezin door enkele brutale kerels als een varken afgeslacht wordt terwijl ze Allahoe akbar roepen. Alles wordt netjes op video opgenomen, en een halfuurtje later staat de hele slachtpartij op YouTube. Slecht begin van nog maar eens een Die Hard-film? Mogelijk, maar ook één van de scenario's waar de Noorse veiligheidsdiensten deze zomer rekening mee hielden tijdens het terreuralarm.