Vrijdag raakten, tussen twee regionale stakingsdagen door, de resultaten van een nieuwe opiniepeiling van La Libre Belgique en de RTBf bekend. In se bracht die opiniepeiling weinig nieuws: vergeleken met de uitslagen van de verkiezingen van 25 mei viel er zowel in Vlaanderen als in Franstalig België amper een verandering waar te nemen. Maar net daarom zijn de resultaten ook spectaculair te noemen. Blijkbaar maakt de open oorlog van de PS en de vakbonden tegen deze «harde», «kille», ja zelfs «extreem-rechtse» regering weinig of geen indruk op de kiezers.

Publicitair is het natuurlijk een complete ramp: een opiniepeiling waar eigenlijk niets over te vertellen valt. Zowel in Vlaanderen als in Wallonië vielen alle verschuivingen binnen de foutenmarges, en de enige beweging met een beetje significantie is de ineenstorting van de cdH in Brussel: van 12,2% bij de laatste verkiezingen naar 8,1% in deze peiling. En daarmee moeten we het dan ook doen. De achteruitgang van de Open Vld in Vlaanderen en de MR in Wallonië, en de vooruitgang van Groen in Vlaanderen en de PTB in Wallonië stellen immers niet veel voor. De enige zinnige conclusie die bij deze opiniepeiling past is dan ook de volgende: zes maanden na de verkiezingen zijn nog maar bitter weinig kiezers van mening veranderd.

Open oorlog

Dat betekent dat de open oorlog die de PS in de Kamer tegen de regering–Michel I voert vooralsnog geen vruchten afwerpt. Verleden week was het overigens weer van dattum, met nog maar eens een potsierlijk stukje theater. Stel je voor, Jan Jambon zat in 1996 –achttien jaar geleden!– in het bestuur van de Vlaams-Nationale Debatclub toen die Jean-Marie Le Pen uitnodigde voor een toespraak. Moet er nog zand zijn? Als hij morgen naar de begrafenis van Fabiola gaat, zal hij dan volgende week in de Kamer ook aangesproken worden op sympathieën voor een aanhangster van Franco? Het zou ons niet eens verbazen.

Ook de reeks regionale stakingen, met als hoogtepunt de nationale staking van 15 december, maakt weinig of geen indruk op de Vlaming. Populair bij de eigen socialistische achterban, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Zou het er iets mee te maken kunnen hebben dat vijfentwintig jaar socialisten in de regering hun geloofwaardigheid tot onder het nulpunt heeft geduwd? En dat iedereen die al eens een huishoudbudget heeft moeten opstellen snapt dat het zo echt niet meer verder kan?

Geweld van de straat

We begrijpen dan ook Rudy de Leeuw wanneer die in het zondagse praatprogramma De Zevende Dag komt verkondigen dat hij nieuwe acties in januari niet wil uitsluiten. In het stemhokje krijgt hij al lang geen gelijk meer, en dus beperkt de linkse oppositie in Vlaanderen zich tot amper een kwart van de volksvertegenwoordigers. Door haar nogal onorthodoxe samenstelling weerspiegelt de federale regering voor het eerst in decennia de politieke grondstroom van Vlaanderen, en dus komen de socialisten de eerstkomende vijf jaar niet meer aan de bak.

En dus schiet er voor Rudy de Leeuw en zijn ABVV maar één mogelijkheid meer over: het geweld van de straat. Het zegt daarbij genoeg dat de FGTB ter gelegenheid van de regionale staking in Brussel en beide Brabanten Antwerpse havenarbeiders (lees: het schorriemorrie dat zich enkele weken geleden op de nationale betoging uitgaf voor Antwerpse havenarbeiders) wil uitnodigen. Een tekening hoeft daar verder echt niet bij.

5,4 indexsprongen per jaar

Ondertussen krijgen we tranen in de ogen telkens we weer een topman van de socialisten horen verkondigen hoe rampzalig die indexsprong wel niet is. Zo ook de onvermijdelijke Johan vande Lanotte. Volgens het Economisch Genie uit Oostende zou zo'n indexsprong immers volkomen zinloos zijn, want de bedrijven die de indexsprong nodig hebben om te kunnen overleven zijn er hoe dan ook zo slecht aan toe dat ze binnen de tien jaar toch failliet zullen gaan. Als meesterbrein achter het ondertussen failliet gegane Electrawinds zal hij wel weten waarover hij heeft.

Wij willen echter de vraag niet stellen wat zo'n indexsprong persoonlijk zou betekenen voor het budget van proletariërs als een Johan vande Lanotte of een Rudy de Leeuw. Wel wat zij vinden van de berekening die zegt dat Vlaanderen maar liefst 5,4 indexsprongen per jaar «solidair» is met Wallonië. Inderdaad, als de berekening van de PVDA klopt dat de indexsprong Vlaanderen per gezin 800 euro zal kosten, en verder ook de Vives-berekening dat Vlaanderen elk jaar 6 miljard euro naar Wallonië ziet verdwijnen via allerlei Belgische «solidariteits»-mechanismen, dan is de som snel gemaakt. En zeggen dat de grootste Vlaamse partij van dit ogenblik het communautaire voor minstens vijf jaar in de koelkast heeft gestopt.

Maar vooral, waar zijn ze dan, de socialistische vakbonden, om dit onrecht aan de Vlaamse gezinnen aan te klagen? Waar zijn de regionale stakingen, of de nationale betogingen? Het geweld van de straat, om deze harde en kille maatregel, die ondertussen al enkele decennia aanhoudt, aan te klagen? Of zou ook voor de socialistische vakbond soms gelden dat het hemd van de Waalse machtsbasis nader is dan Vlaamse rok?

Centenindex

Dan zit er al een pak meer rechtlijnigheid achter het voorstel van het Vlaams Belang. Afschaffen, die criminele Belgische «solidariteit», en bovendien een zogenaamde centenindex invoeren die ervoor zorgt dat de laagste inkomens buiten schot gehouden worden. Geen socialistisch voorstel dus, maar wel een pak socialer. En misschien daarom ook netjes uit de media gehouden?

Telewerken

Op zondag hoorden we op de radio de aanbeveling om op maandag niet naar Brussel te willen komen via de grote invalswegen. Iets zegt ons dat dat geen groot probleem zal vormen, en dat het gros van de Vlaamse pendelaars wel zijn voorzorgen zal genomen hebben om op maandag gewoon te kunnen telewerken. En dat ook deze keer de staking vooral een Waals en Belgisch overheidsfenomeen zal blijken te zijn. Want inderdaad, de Vlaming, hij werkt gewoon voor. Hij moet ook wel, om elk jaar die 5,4 indexsprongen te kunnen betalen.

Dit artikel verscheen op 10 december 2014 in 't Pallieterke.