Op het ogenblik dat we dit schrijven is ebola nog steeds een ver-van-mijn-bedshow in Vlaanderen. Er was al eens een vals alarm in Oostende, en verleden week nog twee keer in Parijs, maar voor het dichtstbijzijnde geval van een echte besmetting op Europese bodem moeten we al naar Spanje. De zaken kunnen echter snel veranderen als er straks een ebolapatiënt uit één van de vliegtuigen van SN Brussels Airlines stapt, of als ebola in de asielstroom terecht komt.

Eigenlijk had het de eerste beleidsdaad van kersvers minister van Volksgezondheid Maggie de Block moeten zijn: meteen alle vluchten op de West-Afrikaanse ebolalanden verbieden. Of op z'n minst passagiers en boordpersoneel bij landing aan een strenge controle onderwerpen. Maar ja, Filip Dewinter stelde die maatregel begin augustus reeds als eerste voor, en dus zullen de vluchten blijven doorgaan. Zo gaat dat nu eenmaal in een apenland (aldus Mark Eyskens) waar maatregelen niet op hun mérites beoordeeld worden, maar wel op de salonfähigkeit van diegene die ze voorstelt. Er zal zelfs nog niet overwogen worden of er nu echt geen einde zou moeten komen aan de dagelijkse Russische roulette die men op Zaventem speelt vóór er een vliegtuig landt waarvan de helft van de passagiers nog tijdens de vlucht naar hier overleden is aan ebola.

Brusselse salons

En zeggen dat België één van de dichtst bevolkte landen ter wereld is en bovendien een internationaal knooppunt, en dus absoluut geen rechtstreekse vluchten op ebolabrandhaarden nodig heeft om een hoog risico te lopen vroeg of laat geconfronteerd te worden met ebola. Zou het kunnen dat het geld, en misschien meer nog het prestige van enkele Brusselse salons om toch maar de Belgische kleuren over het Afrikaanse content te kunnen laten vliegen alweer zwaarder doorweegt dan de belangen van de bevolking? We stellen alleen maar de vraag.

Asielebola

Maar ebola hoeft niet met het vliegtuig te komen, het kan ook met de boot. En dan in het bijzonder de asielboot. Eigenlijk kan het al een klein wonder genoemd worden dat ebola niet al lang in de asielstroom geslopen is, en zo via één van de vele krakkemikkige wrakken over de Middellandse Zee Europa is komen binnendrijven. Of beter nog: door de Italiaanse kustwacht opgepikt werd en meteen afgevoerd naar een overbevolkt asielcentrum op het Italiaanse vasteland.

Het is een interessante denkoefening even te overwegen wat er dan zou gebeuren. Nu ja, behalve dan dat Italië vrijwel zeker binnen de kortste keren weer met het handje open in Brussel zou staan om nog maar eens een pak extra EU-middelen toegestopt te krijgen. Alsof het dan wel onze schuld zou zijn dat Italië aan de Middellandse Zee ligt.

Asielcentrum in quarantaine?

Maar verder – en die vraag stelt zich evenzeer als het eerste geval van asielebola zich in België zou voordoen – gaat men dan werkelijk zo'n asielcentrum volledig in quarantaine plaatsen? En dat voor pakweg drie–vier weken? De incubatietijd van ebola loopt van twee dagen tot drie weken. De meeste patiënten krijgen de eerste symptomen al na een zevental dagen, maar om volledig zeker te zijn moet men potentiële patiënten minstens drie weken onder observatie houden. In het geval van die Spaanse verpleegster lagen de zaken nog redelijk eenvoudig: enkel haar echtgenoot en een collega dienden in quarantaine geplaatst te worden. Maar als er in een asielcentrum ebola vastgesteld wordt, kan men moeilijk anders dan meteen het hele asielcentrum in quarantaine te plaatsen.

Men kan zich dan al voorstellen wat voor soort taferelen dit aan de poorten van dat asielcentrum zal opleveren. Enerzijds omwonenden die garanties willen dat het asielcentrum effectief potdicht gaat, omdat ze morgenvroeg geen asielzoeker brakend of bloedend in hun tuin willen aantreffen. Anderzijds een resem linkse organisaties die het vreselijk vinden dat een heel asielcentrum in quarantaine geplaatst wordt omwille van één enkel geval van ebola. Hierdoor lopen immers alle andere asielzoekers in het centrum het gevaar besmet te raken in de volgende besmettingsronde. Ze zullen er ongetwijfeld het zoveelste bewijs van de absolute onmenselijkheid van het Westerse asielbeleid in zien.

Explosieve cocktail

Voeg aan die twee kampen bovendien nog eens de familieleden van de asielzoekers in quarantaine aan toe, inclusief van die asielzoekers die een dag eerder nog bij hoog en bij laag beweerden nergens nog familie te hebben of volkomen uitgestoten waren, en precies daarom meenden recht te hebben op asiel. Ziedaar de ingrediënten voor wat snel een explosieve cocktail zou kunnen zijn in pakweg Arendonk, Poelkapelle of Neder-over-Heembeek.

Over het personeel in dat asielcentrum hebben we het dan nog niet eens gehad. Verleden week nog ontstond er in het asielcentrum van Sint-Truiden onrust onder het personeel precies omdat er asielzoekers uit West-Afrika aangekomen waren. Geef hen maar eens ongelijk. Hopelijk denkt het ministerie van Volksgezondheid, wanneer het eindelijk een rampenplan voor een ebola-uitbraak zal opstellen, ook aan het PR-luik van het probleem.

Dit artikel verscheen op 15 oktober 2014 in 't Pallieterke.