Hoewel ik volgens het weekblad Knack betrokken ben bij een complot van de Amerikaanse islamoloog Daniel Pipes had ik die laatste tot vorige week zondag nooit ontmoet. Pipes is echter een lezer van deze website en hij contacteerde me nadat hij een bespreking van mijn boek “A Throne in Brussels” had gelezen in The American Spectator. De ene e-mail bracht de andere mee, en aldus liet hij me twee weken geleden weten dat hij enkele dagen in Den Haag zou zijn en of we elkaar daar konden ontmoeten. Zijn verblijfplaats zou hij me later meedelen want die kende hij nog niet, zo mailde hij, en ik antwoordde dat zondagavond voor mij zou passen.

Daarna hoorde ik niets meer tot ik die bewuste zondag, enkele uren voor ik naar Den Haag moest vertrekken, een e-mail kreeg met het hotel waar hij logeerde en de naam waaronder hij daar geboekt stond. Het was niet zijn echte naam. Dit viel me op, maar ik stond er verder niet bij stil.

Eenmaal met mijn vrouw in Den Haag bij zijn hotel aangekomen, excuseert Pipes zich omdat hij eerst nog een telefoontje moet doen, maar hij neemt ons mee naar een trap en zegt dat we maar naar beneden moeten gaan, want “de anderen” zijn daar ook. Wie die “anderen” zijn, weet ik niet, maar ik veronderstel dat het zijn Haagse gastheren zijn. Hij verwijdert zich om te gaan bellen en we willen naar beneden gaan maar worden staande gehouden door een potige kerel. Een juffrouw komt hem vertellen dat het OK is omdat we “zijn [wijzend op Pipes] gasten” zijn, maar de potige kerel laat ons niet door, tot Pipes enkele minuten later zelf komt en zegt dat we bij hem horen.

Gevaarlijk

Beneden, in de kelder, is de bar van het hotel. “Bat Ye’or is hier,” zegt Pipes, “en Ibn Warraq,” en nog een hele boel andere namen van het kruim van de internationale Jihad-specialisten. Ik zie ook de Gentse professor Urbain Vermeulen en verneem dat ze zopas een driedaags congres hebben beëindigd over de islamisering van Europa. Terwijl ik mijn ronde door de kelder doe, bots ik op Emerson Vermaat, voormalig journalist bij de Evangelische Omroep, waarmee Ward Hulselmans, Leo Custers en ik destijds, toen de Koude Oorlog nog woedde en de plaatsing van Amerikaanse kruisraketten in Europa brandend actueel was, nauw samenwerkten in de strijd tegen Sovjet-desinformatie.

Vandaag wordt het Westen opnieuw bedreigd, maar deze keer is de vijand veel gevaarlijker. Sovjetologen moesten in de jaren tachtig niet als comploteurs bij elkaar komen wanneer ze een studiecongres hielden. Toen was er geen geheimhouding nodig, moesten er geen valse namen worden gebruikt, was er geen bewaking vereist door potige kerels.

Ik maakte vorige maandag op deze website terloops gewag van die bewaking (heel summier, zoals hierboven) en ontving vervolgens een e-mail van iemand die me verzocht daar niet over te schrijven, want “eerlijk gezegd, vind ik het niet verstandig (ook al heeft U gelijk) dat U uitwijdt over de getroffen maatregelen. Hoe minder daar over gezegd wordt hoe beter. Want men kan dan altijd nog, aan de hand van los gesprokkelde feiten, gaan verifiëren en aan de hand van losse indicaties misschien een zwak punt ontdekken, gedragspatronen ontrafelen. Dat klinkt misschien overdreven maar islamitische regimes verlenen hand- en spandiensten aan terroristen.”

Hij heeft misschien gelijk dat hoe minder erover gezegd wordt, hoe veiliger dit is, maar toch vind het belangrijk dat de lezer goed beseft in welke situatie we vandaag in het “vrije Westen” leven. De dreiging is zo reëel dat wie over die dreiging van gedachten wil wisselen zich moet laten beschermen.

Ik verneem in de Haagse kelder dat Flemming Rose, de Deense journalist die de karikaturen publiceerde, momenteel in de VS verblijft en dat het niet zeker is dat hij nog naar Europa terugkeert. Net zoals Salman Rushdie loopt de man thans voor de rest van zijn leven gevaar om vermoord te worden. Dergelijke toestanden waren in de “goede oude tijd” van de Koude Oorlog absoluut ondenkbaar. Geen enkele Westerse cartoonist die met Lenin spotte, kreeg problemen. Uiteraard moest je het in Rusland niet proberen, maar daar leefden ze dan ook onder een dictatuur. Leven wij vandaag reeds onder een islamitische dictatuur zonder dat we het beseffen?

Dhimmi’s

Mijn tocht naar Den Haag leverde me een onverwachte ontmoeting, en nadien een dinner, op met Bat Ye’or (een schuilnaam die “dochter van de Nijl” betekent). Deze oude dame is een joodse historica van Egyptische afkomst. Zij en haar familie werden destijds hun Egyptische nationaliteit ontnomen. Haar eerste boek handelde over de joden in Egypte, het tweede over de Kopten (christenen) in datzelfde land. Vervolgens schreef ze een standaardwerk over de situatie van de niet-moslims – de zogenaamde “dhimmis” – in de islamitische wereld van de 7de tot de 20ste eeuw. Niet-islamieten worden in de moslimwereld vervolgd. Er wordt alleen uitzondering gemaakt voor joden en christenen, die privé hun geloof mogen blijven uitoefenen op voorwaarde dat ze aanvaarden dat ze tweederangsburgers zijn en een dhimmi-belasting betalen. Dhimmi’s moeten volgens de Islam vernederd worden, want dat is een daad van mededogen die hen ervan moet overtuigen dat ze het ware geloof nog niet hebben ontdekt.

Bat Ye’or’s meest recente boek, “Eurabia,” waarschuwt dat de Europeanen op weg zijn om dhimmi’s te worden in hun eigen land. De islam wordt de dominerende cultuur in Europa en de christenen zullen nog slechts getolereerd worden als ze zich koest houden en de moslims betalen. Vandaar dat Chokri Ben Chikha wel de Heilige Maagd halfnaakt mag afbeelden (met overheidssubsidies), maar Westerse tekenaars zelfs geen gewone tekening van Mohammed mogen maken. Vandaar dat Aboe Jahjah spotprenten mag maken van Anne Frank zonder dat het Centrum voor Racismebestrijding klacht indient.

Vandaar dat islamologen vandaag, zij het onder bescherming, nog een internationale bijeenkomst kunnen houden, maar dit binnen tien jaar niet meer mogelijk zal zijn. Dan zal de geheime dienst de deelnemers arresteren wegens “islamofobie.”