Het duurde exact vier maanden alvorens de traditionele pers (kranten, magazines, radio en tv) het nodig vond om de Vlamingen in te lichten over de zaak van de Deense karikaturen. Sinds de ontwikkeling van het internet bestaat er gelukkig ook een alternatieve pers. Lezers van The Brussels Journal hebben in de voorbije vier maanden de affaire op de voet kunnen volgen. We vroegen ons al die tijd af waarom de traditionele media in Vlaanderen, die eveneens op de hoogte waren van de zaak (denk ik toch, want als wij het wisten, dan zij toch zeker ook) niet over de zaak schreven.

Het antwoord is wellicht omdat ze beseften dat de Vlamingen een negatieve kijk zouden krijgen op de islam als ze vaststellen dat die godsdienst zelfs gematigde karikaturen of gewone tekeningen van Mohammed verbiedt. Dat sommigen die vandaag in ons land wonen, hun eigen taboe op het afbeelden van hun profeet aan iedereen willen opleggen, is bovendien zo’n beangstigend nieuws dat de pers het liever voor ons verborgen houdt. De burgers zouden zich wel eens kunnen afvragen welke politici ervoor verantwoordelijk zijn dat wij vandaag in ons eigen land voor ons leven moeten vrezen wanneer we een tekening van Mohammed maken.

Nu de hele wereld stilaan de cartoons heeft gezien, zal ook De Standaard er morgen een paar publiceren. Maar gaan de lezers ook het hele verhaal te horen krijgen?

De zaak van de karikaturen begon vorige zomer toen de Deense schrijver van een (respectvol) kinderboek over Mohammed zijn beklag deed over het feit dat hij geen illustrator kon vinden om zijn boek te verluchten. Alle tekenaars waren immers bang voor mogelijk woedende gevolgen van immigranten. De krant Jyllands-Posten besloot daarop te testen of de multiculturele samenleving inderdaad tot zelfcensuur leidt. De krant vroeg aan veertig tekenaars om een prent van Mohammed te maken als illustratie bij een artikel over persvrijheid. Slechts twaalf tekenaars durfden hierop ingaan, ook al waren zelfs de twee meest aanstootgevende karikaturen erg braaf naar Europese normen.

De publicatie van de twaalf tekeningen op 30 september 2005 leidde tot felle protesten van Deense moslims. Ze eisten dat de Deense regering de krant zou verplichten om zijn excuses aan te bieden. Toen de Deense eersteminister Anders Fogh Rasmussen weigerde om dit te doen, volgde fel protest van elf ambassadeurs van moslimlanden, inclusief Bosnië-Herzegovina en Turkije. Ook de Verenigde Naties, de Raad van Europa en de Europese Commissie eisten een racisme-onderzoek tegen de krant – een eis waarop Rasmussen eveneens weigerde in te gaan. Dat alles vond plaats in de maanden oktober, november en december vorig jaar en werd door ons op de voet gevolgd.

Omdat Copenhagen zich niet liet intimideren, trok een delegatie Deense moslims en imams begin januari naar de Arabische wereld om er op te roepen tot een internationale boycot van het land. In het dossier dat ze verspreidden, zaten echter niet alleen de twaalf karikaturen, maar eveneens drie andere waarop respectievelijk een afbeelding stond van Mohammed met een varkenskop, van Mohammed als een pedofiele kinderverslinder en van een biddende moslim die verkracht wordt door een hond. Toen de moslimdelegatie hierop door de Deense pers werd betrapt, weigerde ze te vertellen waar de drie extra-tekeningen (van een barslechte kwaliteit) vandaan kwamen. Ze zeiden dat ze de tekeningen aan hun dossier hadden toegevoegd omdat die representatief waren voor de islamhaat die in Denemarken bestaat. Premier Rasmussen reageerde erg verontwaardigd op kwaadwillige leugens waarmee zijn land opzettelijk schade werd berokkend “door mensen die wij gastvrij in ons land ontvangen hebben en die er vrijwillig voor kiezen om hier te wonen.”

Het bezoek van de delegatie leidde tot een algehele islamitische boycot tegen Denemarken, die 11.000 Denen hun job kan kosten. De boycot werd met opzet uitgelokt door Deense imams die woedend zijn omdat hun gastland niet naar hun pijpen danst. Nadat in Palestina geweld uitbrak tegen Denen zag de traditionele pers zich op 30 januari, dag op dag vier maanden na het losbarsten van de affaire, verplicht om er voor het eerst over te berichten. Dat de boycot een gevolg is van moedwillige leugens is echter in nog geen enkele van onze kranten (en al evenmin op VRT en VTM) aan bod gekomen. In Australië bracht de tv zelfs het bericht dat Jyllands-Posten een karikatuur had gepubliceerd van… Mohammed met een varkenskop.

Wanneer men zulke zaken waarneemt, stelt men zich vragen bij hetzij de oprechtheid hetzij de competentie van de journalisten der traditionele media. Mogelijk weet u dat ik destijds uit de Belgische pers geschopt werd omdat ik een scoop had gepubliceerd in The Wall Street Journal. Ik heb echter lang genoeg bij een krant gewerkt om te weten hoe het er op de buitenlandredacties aan toegaat: de journalisten wachten tot er een bericht van de internationale persagentschappen binnenkomt, en schrijven dit vervolgens over. In de goede, oude tijd (eind jaren tachtig) toen Gazet van Antwerpen nog de “rechtse krant van de linkeroever” was, viel de buitenlandredactie van die krant (onder leiding van Leo Custers, de huidige hoofdredacteur van 't Pallieterke) uit de toon omdat ze de perstelexen niet klakkeloos overschreef en ook naar eigen bronnen op zoek ging. Humo beschuldigde de Gazet er daarom van dat ze het nieuws manipuleerde. In België mogen journalisten immers alleen papegaaien van het politiek-correcte mantra zijn.

Er is in die twintig jaar weinig veranderd. Toen eergisteren over de Deense kwestie werd gedebateerd in “Morgen Beter” op Canvas, zei een journalist van Humo dat er in ons land ook fundamentalisten zijn. Hij noemde mij daarbij als voorbeeld. Mogelijk dank ik die eer aan het feit dat ik al vier maanden over de Deense zaak bericht (met eveneens enkele e-mails met doodsbedreigingen tot gevolg), terwijl de dapperen van Humo zich alleen onledig houden met het beledigen van christenen. Daarvoor is, zoals bekend, héél veel moed nodig, want christenen dreigen er immers mee iedereen te vermoorden die een karikatuur van Jezus maakt.