Af en toe duikt bij progressieven en groenen het denkbeeld op dat klimaatscepticisme buiten de wet moet worden gesteld. Met sceptici moet men niet in debat treden; men dient ze op te sluiten. Op 8 december 2009 deed Tomes Peter Jones zijn duit in het totalitaire zakje met een stuk in De Standaard: “Klimaatscepticisme is een misdaad tegen de menselijkheid”. De implicatie is natuurlijk, dat de betrokken sceptici in de kerker thuishoren.

Om genoemde stelling te onderbouwen komt Jones met een alternatief argument, dat bekend staat als de ‘gok van Pascal’ (‘le pari de Pascal’). Pascal argumenteerde in zijn Pensées de noodzaak tot godsgeloof als volgt:

 “U hebt twee dingen te verliezen: het ware en het goede. U hebt twee dingen in te zetten: uw verstand en kennis enerzijds, uw wil en zaligheid anderzijds. Van nature wenst u twee dingen te vermijden: dwaling en ellende. U moet hoe dan ook een keuze maken. Geen van beide opties druist meer in tegen uw redelijkheid dan de andere, zodat het verstandelijk aspect buiten beschouwing kan blijven. Hoe staat het echter met uw zaligheid? Laat ons stellen dat 'kruis' betekent 'God bestaat' en laat ons winst en verlies afwegen. Overweeg deze twee mogelijkheden: indien u wint, wint u alles; indien u verliest, verliest u niets. Twijfel dus niet en zet in op het bestaan van God” (“Vous avez deux choses à perdre : le vrai et le bien et deux choses à engager: votre raison et votre volonté, votre connaissance et votre béatitude, et votre nature a deux choses à fuir : l’erreur et la misère. Votre raison n’est pas plus blessée, en choisissant l’un que l’autre, puisqu’il faut nécessairement choisir. Voilà un point vidé. Mais votre béatitude ? Pesons le gain et la perte en prenant croix que Dieu est. Estimons ces deux cas : si vous gagnez, vous gagnez tout ; si vous perdez, vous ne perdez rien. Gagnez donc qu’il est, sans hésiter”).

Pascal voert ten gronde de volgende keuzematrix in:

Volgens dit argument van Pascal moet men in God geloven omdat men hierdoor oneindig veel kan winnen (namelijk de eeuwige zaligheid) en slechts weinig kan verliezen (namelijk het vruchteloos opgevolgd hebben van religieuze voorschriften), terwijl ongeloof slechts eindige winst kan opleveren (bevrijding van religieuze voorschriften) doch oneindig groot verlies (onder de vorm van eeuwige verdoemenis). Indien men in deze matrix het geloof in God vervangt door het geloof in antropogene globale opwarming (AGW), bekomt men het argument van Peter Tom Jones. Volgens deze groene denker is het argument dermate duidelijk dat eenieder die het verwerpt zich aan een misdaad tegen de menselijkheid schuldig maakt. Hijzelf formuleert zijn versie van Pascals gok als volgt:

“Laten we de discussie over het klimaatscepticisme nu eens op een totaal andere manier bekijken. We doen dit met behulp van een speltheoretisch gedachte-experiment. Daarin vertrekken we vanuit een centrale werkhypothese: 'De opwarming van de Aarde is een hoofdzakelijk door de mens veroorzaakt probleem dat dringend moet worden aangepakt om zeer ernstige schade te voorkomen.' In principe is deze stelling juist of 
fout. In het eerste geval hebben klimaatsceptici het bij het verkeerde 
eind, in het tweede geval overdrijven de klimaatwetenschappers het 
probleem. Ten aanzien van de werkhypothese zijn er twee mogelijke 
reacties: de wereldgemeenschap onderneemt actie om het probleem in te 
dijken of doet dat niet. Door de combinatie van deze twee parameters 
ontstaan er vier mogelijkheden.



Wat bij de vergelijking van de verschillende uitkomsten sterk opvalt, is dat het scenario 'stringente actie' op zich geen onoverkomelijke problemen veroorzaakt. Zelfs in het geval dat het klimaatprobleem hopeloos overdreven zou zijn, kan men de kosten van het klimaatbeleid toch motiveren omdat er veel secundaire voordelen ontstaan die (ook economisch gezien) aanzienlijke voordelen met zich meebrengen: een stijging van het aantal banen, een toegenomen energieautonomie en een daling van de gezondheidskosten door investeringen in onder andere duurzame mobiliteit. (...)

Dat kan men niet zeggen van het geval waarin men geen actie zou ondernemen. Indien de wereldgemeenschap niet bereid is een klimaatbeleid 
te voeren, zijn er twee mogelijkheden. In het geval dat de sceptici het 
bij het rechte eind hebben, is er nog geen man overboord. De economieën 
functioneren nog steeds naar behoren, weliswaar zonder de secundaire 
voordelen van een klimaatbeleid. Problematisch is evenwel het vierde en 
laatste geval. Stel dat er geen klimaatbeleid komt én dat het klimaatprobleem dan toch een zeer ernstig probleem blijkt te zijn. De opwarming van de Aarde bedraagt dan snel meer dan 3°C, waardoor de gevolgen rampzalige vormen kunnen aannemen”.

De vermeende betekenis van de ‘gok van Pascal’ is hierin gelegen, dat de redenering een conclusie oplevert zelfs indien informatie over de kansen op verwerkelijking van de beschouwde alternatieven totaal ontbreekt. Pascal vertrekt expliciet van een agnostische positie: de rede kan geen enkel argument vinden voor of tegen het bestaan van God. Men kan dus bij de start van de redenering geen enkele concrete kanswaarde verbinden met de mogelijkheden van Gods bestaan of niet-bestaan. Het argument pretendeert dan te leiden tot de conclusie dat men in God moet geloven (dwz dat men een kanswaarde van 1 moet verbinden met Gods bestaan) omwille van het verschil in risico dat is verbonden met geloof respectievelijk ongeloof. Op dezelfde manier begint Jones zijn betoog met  een verondersteld gebrek aan kennis omtrent het bestaan of niet bestaan van antropogene globale opwarming (AGW). Hij vindt dat men dan toch moet geloven (of doen alsof) in AGW omdat ongeloof veel grotere risico’s meebrengt dan geloof.

De gok van Pascal is duidelijk een drogredenering. Dat blijkt alleen reeds uit het feit, dat het argument kan gebruikt worden om het bestaan van elkaar uitsluitende godheden te ‘bewijzen’. Met de gok van Pascal kan men de noodzaak tot geloof in Jahweh beargumenteren, doch evengoed de noodzaak tot geloof in Allah, hoewel beide conclusies elkaar uitsluiten. Analoog kan de gok van Pascal worden gebruikt om zowel AGW als antropogene globale afkoeling (een vernietigende nieuwe ijstijd) te ‘bewijzen’.

Wat is er eigenlijk mis met de redenering van Pascal? Hierover is heel wat inkt gevloeid. Principieel is het voor een zelfbewust denker onmogelijk om het oordeel omtrent de waarheid of onwaarheid van een stelling te laten afhangen van de wenselijkheid van haar gevolgen. Een stand van zaken is waar of onwaar, volkomen los van de wenselijkheid van de gevolgen van die stand van zaken. Dit inzicht vloeit voort uit de natuur van de waarheid, waarvan wij als zelfbewuste denker rechtstreeks weet hebben. Iets geloven (of voorwenden iets te geloven), niet op basis van logica of inzicht maar op basis van wenselijkheid van de door het (voorgewende) geloof bewerkte effecten, komt neer op een innerlijk verraad aan onze menselijke natuur en aan onze roeping om denkend wezen te zijn.

Zo’n principiële dwaling weerspiegelt zich noodzakelijkerwijs in een meer formele fout. Deze laatste schuilt bij de gok van Pascal in de opvatting, dat men de verwachte kost van een onzeker gebeuren kan gelijkstellen aan de kost die optreedt bij het daadwerkelijk optreden van de gebeurtenis, zonder rekening te houden met de kans dat de betrokken gebeurtenis zich effectief voordoet. De ‘verwachte kost’ is altijd afhankelijk van twee factoren: (a) dat de kans dat de kostenveroorzakende gebeurtenis zich voordoet en (b) de kost die ontstaat wanneer de gebeurtenis daadwerkelijk optreedt. Om de hoogte te bepalen van een verzekeringspremie volstaat het niet om de kost te kennen die optreedt bij realisatie van het risico. Men moet ook de kans kunnen schatten waarmee het risico zich zal verwerkelijken. Indien de kans op een bepaalde ziekte per jaar en per persoon 0,001 is, en de behandelingskosten per geval 1.000.000 € belopen, dan kan men de vereiste premie berekenen als 0,001 x 1.000.000 € = 1.000 €. Indien men enkel de behandelingskost kent, doch niet de kans op het oplopen van de ziekte, dan kan men geen premie berekenen. Zelfs indien de schade oneindig groot wordt, en het voordeel erg klein, kan in afwezigheid van een kansafschatting geen rationeel besluit worden getrokken. Indien bijvoorbeeld de kans op het bestaan van God in werkelijkheid 0 zou zijn, dan zou de gok van Pascal falen, want de verwachte opbrengst van het bestaan van God zou dan 0 . ∞ zijn, wat onbepaald is en kleiner kan zijn dan ε. In de praktijk zijn er allerlei katastrofale mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld de impact van een planetoïde op de aarde, waarover wij ons weinig zorgen maken, omdat de kans op zo’n katastrofe geacht wordt erg klein te zijn. Hoewel zo’n impact een katastrofale kost zou meebrengen, wordt de verwachte kost (berekend als product van de kost van de impact en de kans dat de impact optreedt) redelijk beperkt geacht, zodat de problematiek geen prioriteit krijgt. Aan dit soort voorbeelden kan men zien dat een kansafschatting een logisch noodzakelijke voorwaarde is om tot rationeel handelen te komen. Beroep op de gok van Pascal is een logisch onmogelijke poging om deze dwingende conclusie te omzeilen. In de praktijk komt de retorische truc bij beroep op de gok van Pascal hierop neer, dat men besmuikt suggereert dat toch kansafschattingen voorhanden zijn, hoewel het argument zijn relevantie juist ontleent aan de omstandigheid dat kansafschattingen onbeschikbaar zijn. Pascal suggereert de beschikbaarheid van kanswaarden zelfs vrij openlijk, door bij de lezer het denkbeeld op te roepen van een muntworp (met ‘kruis’ als ‘God bestaat’). Deze analogie met een muntworp is volledig vals, omdat men bij zo’n worp wel degelijk over kanswaarden beschikt (beide mogelijkheden van de munt hebben een kans 0,5 op realisatie) terwijl Pascal’s gok juist uitgaat van de totale onbekendheid met enige kanswaarde. De hierboven vermelde matrix van Pascal laat in werkelijkheid alleen conclusies toe, indien de in die matrix opgenomen waarden impliciet met kanswaarden worden verbonden en die laatsten worden juist geacht niet voorhanden te zijn. Noteer dat de volledige onbekendheid met de kanswaarden ook meebrengt, dat men niet weet of de som van de beschouwde waarschijnlijkheden gelijk is aan één, zodat men ook niet weet of er nog meer mogelijkheden zijn die men heeft gemist. Dit leidt dan tot de reeds vermelde vaststelling dat Pascals redenering tegelijk het bestaan van meerdere onderling incompatibele godheden ‘bewijst’, of tegelijk de realiteit van AGW en globale afkoeling ‘aantoont’.

Zodra men de noodzaak van kansafschattingen heeft ingezien verliest het beroep op de gok van Pascal alle relevantie. Men staat dan opnieuw voor de taak om de werkelijkheid nauwkeurig in beeld te brengen en de alternatieven rationeel af te schatten.  Het feit dat Jones zich beroept op de gok van Pascal om zijn gram te halen, illustreert alleen maar het pseudo-religieus karakter van de AGW-hysterie. Zijn welgemeende oproep om klimaatsceptici te brandmerken als misdadigers tegen de mensheid, met alle implicaties van dien, illustreert bovendien het fanatiek en irrationeel karakter van dit modern bijgeloof. Wij hebben nogal gemakkelijk de neiging om hoofdschuddend neer te kijken op zaken als inquisitie of heksenverbranding, maar het stukje van Jones lezend kan men zich voorstellen dat binnen enkele eeuwen op analoge wijze zal teruggeblikt worden op het huidig tijdsgewricht.  

De irrationaliteit van het stuk is ook in andere opzichten onthutsend.  

Jones noemt bijvoorbeeld de stijging van het aantal banen één van de voordelen van het klimaatbeleid. Dat is economische nonsens. Het is niet moeilijk om “…meer banen” te krijgen: het volstaat om de productie te bemoeilijken of te desorganiseren, zodat men meer volk moet inzetten om hetzelfde resultaat te bekomen. Iedereen die over “…meer banen” als een voordeel op zich spreekt, zonder verwijzing naar het aspect productiviteit, vertelt onzin. De olie-industrie bijvoorbeeld investeert zwaar in de bevordering van de klimaatwaanzin, duidelijk in de hoop om in de komende decennia (in synergie met de politieke kaste, die voor de nodige dwangwetten moet zorgen) allerhande koolzuurgasbestrijdende activiteiten te kunnen verzilveren. Dat zal ongetwijfeld heel wat ‘banen’ creëren, doch in de mate dat de ontplooide activiteiten op irrationele overwegingen berusten, zal tegelijk heel wat welzijn verloren gaan.

Jones pleit ook voor klimaatinterventie omwille van de gunstige neveneffecten, bijvoorbeeld op de volksgezondheid. Het is evenwel compleet irrationeel om een op zich verantwoorde en productieve maatregel in te roepen ter ondersteuning van een ondeugdelijke visie die toevallig (en op irrationele gronden) leidt tot het eisen van diezelfde maatregel. Redelijkheid op één vlak kan niet ingeroepen worden om onredelijkheid op een ander vlak te verantwoorden. Men zou bijvoorbeeld op nuchtere medische gronden kunnen vaststellen dat periodiek vasten de gezondheid bevordert. Die vaststelling kan men dan echter niet inroepen ter verantwoording van een irrationeel en op religieuze dogma’s gebaseerd vastengebod. Op analoge wijze is de stelling van Jones “…klimaatbeleid is zelfs nuttig als de sceptici gelijk zouden hebben” volkomen redeloos: maatregelen die los van de klimaatheisa nuttig en uitvoerbaar zijn, kunnen op geen enkele wijze een inhoudelijke ondersteuning of verantwoording vormen voor het implementeren van de klimaatwaanzin in zijn totaliteit. Meer formeel: de juiste implicatie

(de klimaathysterie moet worden geïmplementeerd) =>
(bepaalde productieve maatregelen moeten worden doorgevoerd)

is absoluut niet gelijkwaardig met de valse implicatie

(bepaalde productieve maatregelen moeten worden doorgevoerd) =>
(de klimaathysterie moet worden  geïmplementeerd)

Of nog: de geldigheid van een implicatie impliceert geen equivalentie tussen haar antecedens en consequens.

Tenslotte valt op dat Jones in alle talen zwijgt over de negatieve impact van de door de klimaathysterie veroorzaakte kosten. De simpele werkelijkheid is, dat iedere euro maar één keer kan worden uitgegeven, en dat elke cent die wordt verspild aan onnutte of schadelijke interventies, zich uiteindelijk ergens ter wereld zal vertalen in termen van toegenomen honger, onbestreden ziekte of afgenomen welzijn.

Bovendien wordt de allerbelangrijkste kost van de klimaathysterie door Jones niet in rekening gebracht. De meest verschrikkelijke prijs die door deze hysterie aan de samenleving wordt opgelegd, is van geestelijke aard. De mens leeft immers niet van brood alleen. Het allerergste gevolg van de huidige onzin is de geïnstalleerde almacht van de propaganda van de globalistische machthebbers, en het dreigende verlies van de eerbied voor de rede, van de vrijheid van spreken en van de mogelijkheid voor de modale burger om in de waarheid te leven.