Guy Verhofstadt noemde Gerolf Annemans vorige week “nog erger dan Xavier Verboven.” Verboven is de baas van de socialistische vakbond ABVV. Een dag later verontschuldigde Verhofstadt zich bij Verboven. Maar het is uiteraard Annemans die zich beledigd moet voelen met deze vergelijking. De vakbonden zijn de ondergravers van onze samenleving. Zij zijn de immorele egoïsten die ons allen de dieperik inhelpen.

Volgende week vrijdag leggen ze opnieuw het land plat om zich aldus te verzetten tegen plannen van de regering om de leeftijd voor het brugpensioen te verhogen van 55 tot 58 jaar. We krijgen het argument te horen dat vele 55-jarige werknemers vandaag “uitgeblust” zijn. Bestaan er dan geen 55-jarige zelfstandigen die professioneel “uitgeblust” zijn? Hebben die de mogelijkheid om op 55 jaar met pensioen te gaan en daarna nog eens een kwart tot een derde van een eeuw te potverteren op kap van de gemeenschap?

Want dààr gaat het ten gronde om: Belgische pensioenen worden niet betaald met geld dat de gepensioneerden zelf als spaarpot hebben opzijgezet; ze worden betaald door fiscale en “sociale” lasten op het inkomen van de generatie die nog aan de slag is. Een gepensioneerde parasiteert in feite op de generatie die na hem komt. Zulk systeem werkt perfect zolang de jongere generatie omvangrijk genoeg is om die last te dragen. Maar wie heeft ervoor gezorgd dat dit niet het geval is? Welke generatie heeft ervoor gezorgd dat ze onvoldoende kinderen op de wereld zette om in de eigen vervanging te voorzien?

Gelag

Wie vandaag op 55 met pensioen wil, was 18 jaar in 1968. De stakers van vrijdag zijn inderdaad de generatie van de grote “linkse” idealen van 68. Het is de generatie die tegen de Vietnam-oorlog betoogde, de generatie van Woodstock (1969), de flower power, de pil, de vrije seks, de eerste experimenten met drugs, het “verboden te verbieden.”

Ze hebben de mond vol gehad over “sociaal zijn” en “lief zijn voor elkaar.” Hun warme woorden waren kille leugens. Geen enkele generatie in de geschiedenis van de Westerse beschaving is egoïstischer geweest dan de zg. 68-ers. Geen enkele generatie vóór hen heeft het ooit gemakkelijker en beter gehad, maar geen enkele heeft de morele perversie ooit zo ver gedreven dat ze er moedwillig naar streefde om schade toe te brengen aan de volgende generatie.

De hedonisten van de “generatie 68” hebben het geld opgesoupeerd dat hun ouders hen hadden nagelaten, om daarna de eigen kinderen (als ze die al hadden – want dit is, niet toevallig, óók de generatie die abortus legaliseerde) in de schulden te steken. Alles moest vrij en gratis zijn, van de seks tot het openbaar vervoer, en aangezien iemand ooit de rekening moet betalen, waren het de kinderen die, figuurlijk zowel als letterlijk, het gelag betalen.

Navel

Nu de generatie 68 vandaag voor het eerst om een offer wordt gevraagd, weigert deze o zo “sociale” generatie. We krijgen te horen dat zij het parasiteren op de jongeren niet met drie jaar willen uitstellen omdat ze “uitgeblust” zijn. Daarvoor zouden wij begrip moeten tonen – wij die de schulden van hun potverteren zullen moeten delgen, wij die twee keer pensioenlasten zullen moeten dragen: voor onszelf zowel als voor hen, wij die uitgerekend daarom zelfs niet op 65 met pensioen zullen kunnen.

Met deze weigering zetten de 68-ers, de “verboden te verbieders,” zichzelf te kijk. Al hun grote idealen waren een façade, een farce. Hun énige ideaal was, en is, het eigen “ik.” Zelfzucht was alles waar het ooit om draaide. Geen wonder dat ze hun ouders verloochenden en weigerden kinderen te aanvaarden. De hedonist dankt niemand voor zijn bestaan, maar plant zich ook niet voort. Hij ziet zichzelf als de navel der wereld. Dàt zijn de mensen die volgende vrijdag met hun rode, groene en blauwe sjaaltjes het land lamleggen: de “uitgebluste” hedonisten van 68.

Geen begrip

Ik heb, in tegenstelling tot bepaalde politieke partijen, voor de stakers van volgende week vrijdag geen enkel “begrip.” De rode jongeren van 68 zijn de grijze socialisten van vandaag. Voor deze lieden past slechts minachting. De Leuvense economie-professor Paul De Grauwe schreef op 10 oktober in De Tijd: “Het is onaanvaardbaar dat de vijftigplussers het normaal blijven vinden dat ze vervroegd met pensioen kunnen gaan.” De Grauwe merkt vlijmscherp op: “Het zijn inderdaad de jongeren die zich extra zullen moeten inzetten om deze langdurige pensionering van de vijftigplussers financieel mogelijk te maken. […] Nog nooit werd zoveel collectief egoïsme van één generatie zo goed gecamoufleerd achter een betoog van solidariteit.” En hij besluit: “De generatie die nu met pensioen gaat is materieel de meest welvarende die er ooit geweest is. Ze is ook de meest egocentrische.”

Het was bovendien deze zelfde generatie die, om het tekort aan eigen kinderen te compenseren, dertig jaar lang, van de jaren zeventig tot en met de jaren negentig, de deuren der immigratie wagenwijd heeft opengezet. Dit was nodig, zo werd beweerd, “omdat de migranten onze pensioenen moeten betalen.” Aldus werd door de generatie 68, die de Westerse culturele tradities van haar ouders minachtte, aan de toekomstige generatie een “multiculturele samenleving” opgedrongen. Die is, zo zegt men, een “verrijking.” Net zoals alle andere slogans der 68’ers is ook dàt een leugen. Het woord “verrijking” impliceert net het tegenovergestelde van wat het zegt.

Zo zal ook de vakbondsactie van vrijdag alleen tot een verdere verarming van Vlaanderen leiden. Weten de stakers dat dan niet? Volgens mij wel. Het is zelfs logisch. Indien we de immorele 68’ers hun zin niet geven, maken ze nog liever de hele boel kapot. Dit is het typische gedrag van verwende kinderen. En dat is uiteraard wat de generatie 68 altijd is geweest.