De krant De Standaard meldt vandaag dat er op 18 november in Brussel een optocht voor de eenheid van België wordt georganiseerd –zal die wel de toelating krijgen van de lokale burgemeester?– maar dikt in het bericht het aantal ondertekenaars van de petitie wel met een kwart aan, en «vergeet» te vermelden dat zo'n 90% van de ondertekenaars Franstaligen zijn.

De petitie van Marie-Claire Houard dook de afgelopen maanden regelmatig op in de pers, en iemand met een slecht karakter zou daar zelfs een campagne durven achter vermoeden om mensen toch maar de petitie te doen ondertekenen. De aankondiging dat er iets meer zou kunnen volgen als de kaap van de 100.000 ondertekenaars gehaald zou worden was ook een dankbare gelegenheid om de petitie nog maar eens onder de neus van de lezers te duwen, en nu die kaap sinds een paar dagen ook effectief bereikt is, wordt er nog maar eens een reclameblok vermomd als kwaliteitsberichtgeving ingelast zodat vooral niemand zou vergeten om de petitie toch maar te ondertekenen. Want stel je eens voor dat er ergens een onwetende Belg zou rondlopen die de petitie nog niet opgemerkt heeft!

Kwaliteitsberichtgeving? Het is toch wel een flater van jewelste om het aantal ondertekenaars met een kwart aan te dikken wanneer de lezer gewoon kan doorklikken om te lezen dat er slechts 100.000 mensen de petitie hebben ondertekend, en geen 125.000. Maar dit détail even terzijde gelaten, is dit aantal eigenlijk iets om over naar huis te schrijven? Na bijna drie maanden is Marie-Claire Houard erin geslaagd ongeveer 1% van de Belgische bevolking via het internet te bereiken voor een petitie die in zo ongeveer eender welk ander land totaal absurd zou overkomen. Iemand al gehoord van een petitie voor de eenheid van Nederland? Van la douce France? Of om het even bij federale en confederale staten te houden, de VS, de Duitse Bondsrepubliek of de Confœderatio Helvetica? Geen kat die het in zijn hoofd zou halen om zo'n petitie te organiseren, maar in België is dit dus wel enkele krantenberichten waard. En niet om de ongerijmdheid van zulke petitie te analyseren, maar wel om ze te promoten, of hoe moeten we het laatste zinnetje –«Wie wil, kan de petitie nog tot 16 november ondertekenen.»– soms interpreteren als objectieve berichtgeving?

Wat nog meer irriteert is dat de redactie van De Standaard nalaat de lezer een beetje meer achtergrondinformatie te verschaffen over wie die petitie precies ondertekend heeft. En dat ze in Groot-Bijgaarden niet komen vertellen dat ze het niet zouden weten of kunnen weten hebben: twee maanden geleden reeds schreef ik dat de petitie voor 90% een Franstalige bedoening is, en daar is voorlopig nog niet veel verandering in gekomen.

Zeker, het Franstalige overgewicht is een ietsiepietsie afgenomen de laatste weken, maar er zullen nog een heel pak lezers van De Standaard snel naar de petitie moeten surfen om het aandeel Vlamingen boven de 10% te duwen. Het is een ontluisterend feit dat ik toch graag gelezen had in een krant die naam waardig, namelijk dat wanneer 100.000 «Belgen» die petitie ondertekend hebben, het gaat over een dikke 85.000 Franstaligen en alles samen hoop en al misschien wel 10.000 Vlamingen. Het zet meteen ook heel de petitie en de optocht van 18 november in een merkwaardig perspectief, en het feit dat dit niet vermeld wordt de berichtgeving hieromtrent nog meer. De vraag is nu welk mediacircus we de komende twee weken zullen mogen verwachten om de Vlaming warm te maken voor deze «Belgische» optocht, of misschien beter gezegd, hoe groot dat mediacircus zal worden. Ik reken er alvast op dat de NMBS wel haar steentje zal willen bijdragen met gratis vervoer, en dat ook de Nationale Loterij zoals naar traditie van de partij zal zijn. Maar dat ze maar niet denken dat het allemaal veel indruk zal maken.

In bijlage: analyse van de nationaliteiten van de ondertekenaars van de petitie.