CGKR Berispt Le Soir

Het CGKR heeft de Franstalige krant Le Soir terechtgewezen wegens het versterken van vooroordelen tegen een bevolkingsgroep. En nee, het ging niet over Vlamingen. De gewraakte passage stond in de wekelijkse glossy bijlage van de krant, "Le Soir Magazine". Op 30 augustus verscheen daar een artikel van redacteur Bernard Meeus met als titel "Zoute, ma chère!", een ode aan het Vlaamse kustgehucht Knokke-Zoute. Het ging onder meer over de bloeiende vastgoedmarkt. En wat lezen we daar (vertaald)?

Wie koopt er zoal? Duitsers, Vlamingen, meer bepaald rijke Antwerpenaren die er elk weekend toestromen, en ook de Joden, die traditioneel gehecht zijn aan Het Zoute.

Iemand voelde zich blijkbaar gestigmatiseerd door deze woorden, schreef een lezersbrief en diende blijkbaar ook klacht in bij het CGKR. Le Soir Magazine publiceerde gisteren volgende verklaring (vertaald):

Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding wenst onze aandacht te vestigen op een ongelukkige formulering in het artikel van onze medewerker Bernard Meeus. Ziehier de reactie van het CGKR:

Wij vinden inderdaad dat de vermelding "Joden" tot verwarring kan leiden. Enerzijds omwille van de context van het artikel die kan doen geloven dat alle Joden rijk zijn, hetgeen een klassiek vooroordeel is. Anderzijds omdat de aanduiding van Joden als specifieke groep tot de conclusie zou kunnen leiden dat deze personen geen Duitsers, Vlamingen of Antwerpenaars kunnen zijn.

Noot van de redactie: wij hadden absoluut niet de bedoeling om welke gemeenschap dan ook te stigmatiseren. Met onze excuses voor wie dit als dusdanig zou begrepen hebben.

Mijn bedenking: mensen, waar zijn we in godsnaam mee bezig? Met dergelijke klachten en met dergelijke terechtwijzingen van het CGKR aan het adres van de media wordt de verzuring alleen maar verder in de hand gewerkt. Ik beschouw mezelf als een medestander van Israël en van de Joden. Maar in deze zaak sta ik aan de zijde van Le Soir. Overigens vind ik Knokke-Zoute een geslaagde multiculturele omgeving, waar Vlamingen, Franstaligen, Arabische oliesjeiks, andere buitenlanders en ook Joden - euh sorry, ik bedoel Joodse Vlamingen, Joodse Franstaligen, Joodse Brusselaars, Joodse Belgen, Joodse buitenlanders en andere Joodse mensen, zonder enig probleem coëxisteren.

Leve Israël, leve Israëlische producten, leve de Joden, ja zelfs leve het Zionisme, maar op één punt ben ik het niet eens met sommigen van onze Joodse vrienden: hun invloed op de wettelijke beperking van de vrije meningsuiting, zoals bijvoorbeeld de negationisme-wetgeving. Hoog tijd voor een petitie-actie "Zionisten voor Verbeke", waarbij de ondertekenaars zichzelf met trots het etiket "zionist" of "proud friend of Israel" aanmeten, waarbij ze zich tevens uitdrukkelijk distanciëren van het verwerpelijke en verfoeilijke gedachtengoed van de negationist Siegfried Verbeke, maar waarin ze zich tegelijk uitspreken tegen de bestraffing en de gevangenzetting van iemand, louter omdat hij verwerpelijke meningen heeft geuit. Met alle begrip voor de pijn die het groteske negationisme veroorzaakt bij de nabestaanden van de slachtoffers van de Holocaust, maar de remedie is erger dan de kwaal. Ter attentie van het CGKR: ik weet dat jullie overgevoelig zijn aan beeldspraak waarin dieren voorkomen, maar de nu volgende zin gaat over ideeën, niet over mensen noch bevolkingsgroepen. Zonlicht is het beste ontsmettingsmiddel, en in de donkere achterkamertjes van de clandestiniteit gedijt het ongedierte.

Vroeger en nu

Vroeger, vijftig jaar geleden, dan zonden de bisschoppen of de paus wel regelmatig "terechtwijzingen" de wereld in, in verband met 'opiniedelicten', maar in een democratie kon men die negeren als men zo geneigd was.  Er bestond toen nog 'scheiding van kerk en staat'. 

Tegenwoordig, echter, komen die "terechtwijzingen" van officiele instanties als het CGKR.  De vraag is of men die dan nog kan negeren want, in tegensteling met de paus, heeft de overheid wel een monopolie over 'geweld'.    De scheiding van (de naief-linkse) kerk en staat is dus misschien verleden tijd.  Maatschappijen zijn historisch onderhevig aan golven van opgang en afgang.  De schending van die 'scheiding' is duidelijk een teken van (culturele) afgang.