In de kwaliteitskrant De Standaard van vandaag scharen drie onderzoekers, verbonden aan de universiteiten van Leuven, Utrecht en Gent, zich aan de zijde van de geweldenaars die al enkele weken Frankrijk terroriseren. Het is allemaal de schuld van de “armoede, sociale uitsluiting, discriminatie, onevenredige machtsverhoudingen, gesloten politieke kanalen,” dit alles natuurlijk badend in “een neokoloniale en racistische ondertoon.” Kortom, het zijn niet de eigenaars van uitgebrande wagens of de door geweerschoten getroffen personen, maar wel de brandstichtende en schietende “jongeren” die slachtoffer zijn (bijvoorbeeld van “repressie en misprijzen”). Het eerste wat we uit dit stuk kunnen onthouden, is dat we maar beter niet te veel geloof hechten aan het ‘onderzoek’ dat onze universiteiten afscheiden, en waaruit steeds opnieuw moet blijken hoe vreselijk de allochtone bevolking wordt ‘achtergesteld.’

Eén passage uit dit onzinnig (en door de kwaliteitskrant dus gretig gepubliceerd) stuk proza valt bijzonder op: “Herinner u die zogenaamde rellen in Borgerhout, die meer op een vreedzame betoging leken vergeleken met de gebeurtenissen in Parijs. Ze volgden op de racistische moord van de leerkracht Mohamed Achrak.”

Pardon, racistische moord? Het inderdaad zo dat de kwaliteitskrant in verband met de doodslag op Mohamed Achrak reeds op 27 november 2002 op zijn voorpagina  wist te melden: “De dader stond in de buurt bekend als een racist.” En in die andere Vlaamse kwaliteitskrant De Morgen wisten Mohammed Chakkar (Federatie van Marrokkaanse Verenigingen) en Ades-lam El Ajjouri (Platform Allochtone Jeugdwerkingen) ’s anderendaags mee te delen, dat de moord racistisch is “totdat het tegendeel is bewezen.” Volgens beide organisaties was de doodslag het resultaat van “de stemmingmakerij tegen migranten die onze stad al jaren teistert [...] De politieke klasse oogst nu wat ze al jaren zaait.” Het persbericht van de AEL over het gebeuren ging als volgt van start: “Tuesday night a racist Vlaams Blok sympathizer murdered a 27 years old Moroccan man. The murder was a racist attack, and the murderer had already threatened to kill Morrocans and muslims on many occasion.” Ahmed Azzuz (AEL) stelde in De Standaard van 28 november 2002): “Ze weten dat het een racistische daad was – er waren klachten wegens racisme ingediend tegen de moordenaar – en toch spreken ze van een ‘psychiatrisch geval.’ Wanneer geven ze toe dat er racisme is?”

In werkelijkheid bleek van racisme geen sprake. De dader was een zwaar gestoorde man, die zelf nog met een Marokkaanse had samengewoond. Hij geloofde dat hij gepijnigd werd via implantaten in zijn hersenen. Hij was ontoerekeningsvatbaar.

Maar voor politici en leugenachtige universitaire onderzoekers heeft de werkelijkheid in zo’n gevallen geen belang. Wat telt is wat door sommigen wordt ‘gevoeld.’ Burgemeester van Antwerpen Patrick Janssens verwoordde dit aldus in De Morgen van 7 december 2002: “Het was niet intelligent om meteen te zeggen dat de moordenaar een gek en geen racist was. Misschien was hij wel gek én racist. Daar heeft de Marokkaanse gemeenschap bijzonder gevoelig op gereageerd. Zij ‘voelden’ die moord als een racistische daad. Dan moet je tonen dat je dat gevoel begrijpt.” Deze uitspraak van Janssens is één van de meest gevoeligste staaltjes nieuwspraak die ik ooit heb gehoord. Tegelijk gek en racist zijn kan natuurlijk niet, want een racist is per implicatie toerekeningsvatbaar, en gek zijn impliceert daarentegen juist gebrek aan toerekeningsvatbaarheid. Wat Janssens zei is radicale onzin, maar het is onzin met een doel, namelijk de instandhouding van de culpabilisering van de autochtonen.

En zo geschiedde. Op de begrafenis van het slachtoffer sprak de ambassadeur van Marokko alweer over een ‘racistische’ moord. De voorzitter van de moslimexecutieve in België (dezelfde executieve die zweeg bij de moord op Theo Van Gogh) eiste “nultolerantie tegen racisme en islamhaters” (Het Laatste Nieuws, 30 november 2002). Politici van alle mogelijke kleuren, waaronder Mieke Vogels, met een hoofddoek, aanhoorden in alle ernst de zinledige culpabiliseringslitanieën. Zij deden allen mee aan deze grote beschuldigingsliturgie aan het adres van de autochtone bevolking die niet op feiten was gestoeld. Kranten beschreven op ingetogen toon de waardigheid en de sereniteit van het gebeuren, terwijl het in feite ging om een totaal ongegronde morele aanval op de autochtone bevolking.

Het CGKR (centrum Leman) wierp zich natuurlijk mede in de strijd en eiste een haarfijn onderzoek naar het eventueel racistisch karakter van deze doodslag. Vergelijk dit met een ander geval van doodslag, de ‘Cadillacmoord’ (Gazet van Antwerpen, 24 juni 2004: “‘Cadillacmoord’ zwaar bestraft. Drie kansarme jongeren doodden bejaarde man op gewelddadige wijze”). Het ging toen over een bejaard Limburgs echtpaar dat wordt overvallen door de kansarmen Mustafa Ait Mehdi, Zacharia Stitou en Mohamed Oumarir. Geld, juwelen, auto enz. worden geroofd. Maar bovendien wordt de man, René Trippaers, redeloos met een bijl en geweerschoten afgemaakt. De weduwe stelt terecht de vraag: “Ze hadden geld, ze hadden juwelen, ze hadden de auto. Waarom moest René nog als een hond worden afgemaakt?” Uit racisme misschien? Het interessante is dat het CGKR in dit geval blijkbaar de vraag naar een eventueel racistisch motief niet heeft gesteld. Blijkbaar is de belangstelling van deze met uw belastingsgeld in stand gehouden instelling vooral in één richting ontwikkeld. We durven ook vermoeden dat politici en Marokkaanse ambassadeurs en zo, op begrafenissen als die van het Cadillacmoord-slachtoffer niet zo zeer worden opgemerkt.

Wij moeten onthouden wat er toen in Borgerhout is gebeurd, niet alleen omdat de leugens hierover blijkbaar ook na jaren door universitaire onderzoekers nog worden geserveerd, maar tevens omdat het scenario steeds opnieuw terugkeert. In Borgerhout is een doodslag gebeurd die met racisme niets te maken had, maar wat daarop volgde – de vandalenstreken door de allochtone ‘jongeren’ en de culpabilisering van de autochtonen door de pers, de politieke kaste en de allochtone organisaties – getuigde wel van systematisch tegen de autochtone bevolking gericht racisme. Radio 1 had het ter gelegenheid van de rellen zelfs over “gewapende straatvechters van het Vlaams Blok” die zich tegen de allochtone amokmakers zouden hebben gekeerd, terwijl het in werkelijkheid over politiemensen ging die misdaden poogden te verhinderen – zo ver ging de drift om politiek correct te informeren.

Voor de heersende kaste staat het vast dat de problemen altijd de schuld zijn van de autochtonen. Niet geïntegreerd? SPa-er Robert Voorhamme: “Als gastsamenleving schieten we te kort. We laten migranten gewoon niet toe om zich te integreren” (in de kwaliteitskrant De Standaard, 11 september 2002). Slecht geschoold? Te weinig bevoordeliging van de allochtoon, volgens SPa-ster Fatma Pehlivan: “Allochtonen zitten op de achterste bank in scholen [...] We hebben in het onderwijs al jaren een voorrangsbeleid. Daar gaat 2 procent van het budget naartoe. Ruim ontoereikend, de resultaten zijn navenant” (in de kwaliteitskrant De Morgen, 2 november 2002).

Ook na de de golf van vernielzucht en misdadigheid die de laatste weken door Frankrijk trok, kunnen we dit patroon vaststellen. Jacques Chirac tapte in zijn toespraak van gisteren eens te meer uit het discriminatievaatje (“les discriminations sapent les fondements même de notre République”). De vernielzucht wordt financieel gehonoreerd. De Europese Commissie stelde een perspectief op één miljard Euro in het vooruitzicht ter opfrissing van de banlieus waarin de achtergestelde geweldenaren hun thuisbasis hebben, wat erop neerkomt dat ieder gezin uit de EU (met inbegrip van diegenen wiens wagen door ‘onbekenden’ is in brand gestoken) zo’n 6 euro voor dit nobele doel zal mogen bijdragen.

Het komt erop aan om een radicale, innerlijke breuk te creëren ten opzichte van dit politiek-correcte ‘anti-discriminatiediscours.’ In werkelijkheid gaat het hier om een verschrikkelijke aanval op ons recht om als mens een individueel leven, op basis van individuele voorkeuren, te mogen leiden. Iedere mens heeft een fundamenteel recht om te discrimineren, of beter gezegd, om te mogen verkiezen. Het anti-discriminatiediscours beoogt om de macht van de staat en van de politieke klasse over ons leven radicaal uit te breiden door ons te verbieden om ten persoonlijken titel, op basis van ons eigen oordeel te bepalen met wie we wensen te leven, te werken en te beminnen. Onder de valse moraliserende toon van de ‘discriminatiebestrijders’ schuilt een verschrikkelijk en voortdurend verder oprukkend totalitarisme dat ons het recht wil ontzeggen om ons eigen leven te leiden met wie we willen, dat ons persoonlijk leven wil nationaliseren. Het is dringend nodig dat zoveel mogelijk individuen dit helder doorzien, en de valse staatsmoraal verwerpen. Op vergelijkbare manier voert de politieke klasse, op basis van de maatschappelijke conflicten waarvoor ze zelf decennia lang reeds op consequente wijze en zonder enige democratische legitimatie de wortels heeft gelegd, de aanval uit op onze vrijheid van spreken en van meningsuiting. Momenteel staat hoog op de agenda de invoering van ‘islamofobie’ als een ‘misdaad.’ Ook op dit terrein is het einde niet in het zicht.

Het gaat om onze zielen. Daar wordt door de heersende kaste ongenadig op ingebeukt. Bedoeling is om bij de autochtone bevolking van Europa de herinnering aan het unieke wat deze beschaving aan de wereld heeft geschonken volledig uit te wissen. Het unieke aan Europa is niet de leugen – die is universeel – maar dat het, ondanks staten, ondanks kerken, ondanks alle andere erfenissen, in zijn geestelijk hart een kerntekst heeft aanvaard die de Waarheid zelf noemt als God, waardoor het perspectief op individuele vrijheid, op vrij waarheidszoeken en wetenschap werd geopend. Het unieke was dat deze kerntekst, die Europa tot de zijne maakte, deelhebbers aan de macht niet steunt, doch ondergraaft en ontmaskert en het individu plaatst boven staat en groep en macht. Het unieke aan Europa is niet dat het aan slavernij heeft meegedaan, maar dat het deze – geïnspireerd door zijn kerntekst – heeft afgeschaft. Het unieke aan Europa is niet het geweld en machtsmisbruik in zijn geschiedenis, maar het feit dat het een evangelische kerntekst tot de zijne heeft gemaakt die geweld en machtsmisbruik consequent afwijst. Kortom: Europa heeft zich ooit schuldig gemaakt aan christendom, en daarvoor moet het in de ogen van bepaalden tot het einde boeten. Het zelfbeeld en het historisch zelfbesef van de Europese bevolking moet volgens dezelfden compleet worden verwoest. We dienen onze kwaliteitskranten te lezen, en de uitspraken van onze machthebbers te beluisteren, met dit besef als een stil licht voortdurend op de achtergrond. En ons uiterste best zullen we moeten doen om te doorgronden en steeds beter te begrijpen wat onze beschaving zo uniek heeft gemaakt. Zoniet zullen wij en onze kinderen innerlijk worden vernietigd.