Op vrijdagavond 21/01 heeft het Vlaams kunstenaarsplatform “Niet in onze naam” in de KVS in Brussel een grote show ten beste gegeven, officieel om te protesteren tegen het uitblijven van een regering. Andere initiatieven met hetzelfde doel staan op stapel, zoals o.m. “Mannen met baarden” met o.m. Koen Fillet van Radio 1, “Kamperen voor de 16”, “Mars van de Belgische burgers” , “no government, great country”, vooral bevolkt met kunstenaars en mensen uit het medialandschap. Nu snel een regering vormen zonder een degelijk akkoord over een grondige staatshervorming is  echter het allerslechtste wat ons zou kunnen overkomen. Dit zal zonder twijfel leiden tot verdere communautaire twisten en tot politieke instabiliteit en is een regelrechte weg Griekenland achterna. Het is duidelijk : de eerste prioriteit moet zijn een akkoord over een goede staatshervorming en pas daarna een regering. 

Maar …  Is de echte bedoeling van dit kunstenaarsplatform niet precies het blokkeren van  een staatshervorming? 

De protesteerders beseffen maar al te goed, als er nu snel snel een regering komt, dan is het een regering zonder staatshervorming die naam waardig. De akkoorden hierover zijn er inderdaad nog lang niet. Met nu snel een regering te eisen kunnen zij dus een staatshervorming blokkeren. 

En inderdaad… Uit de beleidsnota van het kunstenaarsplatform “Niet in onze naam” staat duidelijk dat dit hun bedoeling is. Zij schrijven letterlijk:

“In onze naam stevenen zij af  (bedoeld wordt de NV-A) op de (verdere) tweedeling van het land : tussen rijk en arm en tussen Vlaams en niet-Vlaams. Dan dreigt een sociale en culturele kaalslag, de jungle van ieder voor zich. Dan wordt het eng en guur in ons land”.

Neen, dit is geen pamflet van een gefrustreerde communistische partij, maar van een platform dat bij tal van onze Vlaamse kunstenaars, mensen uit de mediawereld  (en zelfs bij sommige  Vlaamse journalisten) op instemming kan rekenen.  Hun bedoeling is duidelijk: een staatshervorming is uit den boze, dus wij eisen nu onmiddellijk een regering. En dat zal er dan een zijn zonder staatshervorming, want  hiervoor zijn nog lang geen akkoorden.  Geen wonder dat deze kunstenaars de steun genieten van de franstaligen, van het koningsgezind establishment, van de vakbonden en van de linkse Vlaamse partijen. (Sp-a en Groen )

Trouwens, is een nieuwe regering wel zo hoogdringend?

De economie functioneert blijkbaar even goed zonder regering dan met. De grootwarenhuizen en winkels zijn open en werken normaal. Bussen, trams en treinen rijden. De sociale partners sluiten akkoorden en Leterme zorgt  voor de lopende zaken. Er komen zelfs oplossingen voor problemen die tevoren niet mogelijk leken. Zo schrijft Guy Tegenbos in De Standaard (18/01 blz. 2) :

"Wij zitten zeven maanden zonder regerende politici en hop , er liggen plots oplossingen klaar voor eeuwig-onoplosbare nationele problemen……..”.  

Leterme maakt zich sterk een begroting uit te werken, die beter is  dan wat de EU voorschrijft. Eindelijk eens een rustperiode die een stop zet op de ongebreidelde tsunami aan wetten en reglementen, waarvan de meeste een rem vormen voor de economie en die dikwijls meer kwaad doen dan goed. Ronald Reagan wist het al wanneer hij zei “De beste regering is deze, die met verlof is”.

Meer nog, wij zitten niet zonder regering. Integendeel we hebben er zes : De Vlaamse regering, de Franse Gemeenschapsregering, de Brusselse regering, de Waalse regering, de Duits Gemeenschappelijke Raad. En als zesde de ontslagnemende Federale regering, die de lopende zaken behartigt  met Leterme. Dat de financiële markten  België in het vizier nemen omdat er nog steeds geen nieuwe federale regering is, klopt  niet. Die bewering  werd zopas nog tegengesproken door financiële analisten in Londen, die verklaarden dat de Belgische politieke problemen in de Londense City verwaarloosbaar zijn. Zij kijken ginds vooral naar de cijfers, en die zijn voor ons land nog steeds OK. 

Dieperik

Een regering kunnen wij voorlopig nog best missen, maar zonder een ingrijpende staatshervorming gaan we  naar de dieperik, Griekenland achterna. De huidige structuur is gewoon onhoudbaar. Volgens de cijfers van januari 2010 zijn er bij de RVA  1.457.991 personen ingeschreven, die van een uitkering genieten. De belastingdruk in ons land is zo extreem hoog, dat het netto loon niet veel hoger ligt dan de werkloosheidsuitkering. Er is geen stimulans voor die mensen om werk te zoeken. Dit betekent dat een kwart van de beroepsbevolking werkloos is. Dit is gewoon een schande voor ons land.  Dit zijn de echte cijfers en niet de statistisch gemanipuleerde cijfers die de zogenaamde “officiële” werkloosheid weergeven. Voor Wallonië is het nog erger. De officiële cijfers geven een werkloosheid van circa 18%. In werkelijkheid is het 34 %. Het verschil van 16% is als volgt te verklaren. In Wallonië is 40% van de beroepsbevolking tewerkgesteld bij de overheid. In Vlaanderen is dit 24%. Het verschil van 16% is verdoken werkloosheid. Het zijn mensen met de juiste partijkaart (PS) die  in overheidsdiensten gedumpt worden. Waar hebben we dit nog gezien… Juist : in Griekenland. Het gevolg kennen we : Griekenland is in faling.

Volgens de analyse van de economische denktank “Workforall” is de grote boosdoener van deze scheefgroei de onwerkbare, uiterst ingewikkelde en veel te dure staatsstructuur, die onze belastingdruk torenhoog heeft opgedreven, wat een verklaring vormt voor de hierboven genoemde  hoge werkloosheidscijfers. Zie verder de naar onze mening vier belangrijkste knelpunten, die door een staatshervorming moeten opgelost worden. Pas dan kan een goede regering worden gevormd.

Welk verborgen krachten schuilen achter deze tegenwerking tegen een grondige staatshervorming?

Het is geen geheim dat het koningsgezinde establishment in ons land en ook de vakbonden liever alles bij het oude zouden willen laten en achter de schermen alles in het werk stellen om  de huidige staatsstructuur zoveel mogelijk te behouden.  Zij hebben daarin zonder twijfel de steun van Sp.a en van Groen, Het belang van deze “unitaristen” en “royalisten” is machtsbehoud. In een sterk geregionaliseerde structuur zal het huidig “Belgisch establishment” aan macht inboeten. De vakbonden idem. Maar ook de Spa en Groen putten thans een groot deel van hun macht bij hun franstalige zusterpartijen. Al deze groepen hebben belang bij het behoud van het status quo.

De “uphill battle” die De Wever moet voeren tegen deze machtige tegenstanders is heroïsch en kan wellicht alleen maar gewonnen worden mits een nog veel grotere steun van de brede lagen van de Vlaamse bevolking. De wereld van de kunstenaars en van de media is zeker  niet bekend om haar degelijke economische inzichten en is blijkbaar een gemakkelijk te manipuleren medium, dat kan ingezet worden voor het machtsbehoud van de unitaire krachten in ons land en dit ten koste van onze toekomstige welvaart.  

Belangrijke knelpunten, die door een staatshervorming moeten opgelost worden

• Gebrek aan fiscale  autonomie. Regio’s mogen nu geld uitgeven zonder dit te moeten verantwoorden bij hun kiezers, dus zonder voor de inkomsten te moeten zorgen, wat leidt tot een onbeperkte uitgavendrift, het ons allen bekende “consumptiefederalisme”.  Fiscale autonomie zou een oplossing betekenen voor die problemen en  tevens een sterke stimulans  voor  een zuinig beleid. Toch zijn de franstaligen  tegen, evenals de vakbonden.                       
• Een perverse financieringswet : deze onmogelijk ingewikkelde wet van 16 januari 1989 moedigt slecht beheer aan, terwijl goed beheer bestraft wordt. Het perverse aan deze wet is, dat een deelstaat meer geld krijgt als het de bevolking armer maakt. Omgekeerd  zou Wallonië minder dotaties ontvangen, indien het plots beter zou presteren dan Vlaanderen. Totaal crazy natuurlijk. Een grondige herschrijving van deze wet is nochtans “not done” voor de franstaligen. 
• De inefficiënte   organisatie van de arbeidsmarkt. Vlaanderen telt vooral werklozen bij de 50 plussers, terwijl Brussel en Wallonië hoofdzakelijk kampen met een grote jeugdwerkloosheid.. Toch willen de franstaligen het beleid in hoofdzaak uniform federaal houden, terwijl die aanpak beter zou toegespitst worden op de regionale noden, die grondig verschillen.  Ook de   bevoegdheidsverdeling inzake arbeidsmarktbeleid tussen de federale overheid en de regio’s leidt tot inefficiënties. Zo is de werkloosheidsuitkering  zeker een instrument van arbeidsmarktbeleid en  zou dan ook beter geregionaleerd worden. Maar ook hier staan de franstaligen op de rem.
• Perverse Solidariteit : De franstaligen, de vakbonden en ook onze linkse Vlaamse politici, en ja, ook onze kunstenaars schermen er steeds mee dat er toch solidariteit moet zijn met het franstalig landsgedeelte en dat men dan niet mag raken aan de RVA en nog minder aan de sociale zekerheid.  Er is natuurlijk geen enkel bezwaar tegen solidariteit, indien het gaat om “echte solidariteit”. Echte solidariteit moet ertoe leiden dat de ontvangende  partij er beter van wordt en een springplank ( overbruggingsplank) betekent  om geleidelijk op eigen benen te staan. Dit is in ons land geenszins het geval, integendeel. De transfers van Noord naar Zuid zijn een “perverse solidariteit” die Wallonië zelfs armer maakt en wat nog erger is, die Wallonië arm houdt en geen uitzicht geeft op verbetering. Uit een studie van Damiaan Persyn van de denktank VIVES van de Leuvense universiteit blijkt dat de transfers een rem vormen op de economische groei van Wallonië. Een vermindering van de transfers zou volgens deze studie voordelig zijn voor het Waals landsgedeelte en leiden tot een sterkere economische groei.(Zie “VIVES : “Discussion paper nr 4, “Interregional redistribution, growth and convergence” 

Maar blijkbaar willen de franstaligen van een oplossing voor die knelpunten nog steeds niets weten. Een regering kunnen wij nog even missen, maar zonder staatshervorming gaan wij de dieperik in.