Een kleine groep mensen heeft op 23 september betoogd tegen de islamisering in Antwerpen. Hugo Coveliers, Antwerps gemeenteraadslid, gaf een overzicht van de motivatie voor deze betoging, die voor alle duidelijkheid niet gericht was tegen de individuele beleving van religie door moslims, maar wel tegen de steeds verder gaande invloed van islamitisch gedachtengoed binnen de samenleving en Antwerpse wijken.

Coveliers stelde terecht dat iedereen vrij is om te geloven wat hij wil, maar dat dit niet kan en mag worden opgedrongen aan anderen. Opvallend was de aanwezigheid van bewoners uit Antwerpen Noord, waar dit weekend het feest “Sultan der maanden” doorgaat, waarbij  Ramadan en islamitische subculturen centraal staan. Veel bewoners vinden dat de wijk van hen vervreemt. Het hoge aantal mensen van andere origine, de voor hen agressieve aanwezigheid van moskees en de vaak als arrogant ervaren houding van ‘nieuwe Vlamingen’ tegenover de oorspronkelijke bewoners van de wijk, is voor hen een doorn in het oog. Bovendien voelen deze bewoners zich helemaal niet gehoord door het stadsbestuur.

Antwerpen draagt als stad communicatie met bewoners hoog in het vaandel. Wordt er een straat aangelegd in een wijk, dan staat het Stedelijk wijkoverleg klaar om bewoners te informeren, hun opmerkingen te communiceren naar het beleid. Prachtig, commentaar hierop zult u mij niet horen geven. Maar waarom heeft de stad geen communicatiekanaal wat samenleven betreft in wijken? Waarom worden bewoners niet structureel betrokken en gehoord betreffende hun verzuchtingen wat samenleven betreft. Dit thema leeft veel meer onder bewoners van allerlei origine dan de aanleg van een straat!

Als Antwerpen als stad dan toch de communicatie naar burgers zo belangrijk vindt, waarom dan niet over samenleven in diversiteit ook een kanaal organiseren waar iedere bewoner zijn bedenkingen kwijt kan? Waarom wordt de communicatie over ruimtelijke aanleg wel en over diversiteit niet opengetrokken naar bewoners in wijken?

De stad doet dit niet, omdat men de “verzuurde burger” die “onverdraagzaam” is, niet wil horen, zo simpel is het. Toch waren de betogers in aantal niet minder dan de dames die opkwamen voor hun recht op het dragen van wat ik zie als de guillotine van vrouwenrechten, altijd en overal. Daar schoof de stad mee aan tafel, waarom dan niet met deze burgers? Als Patrick Janssens de burgemeester is van iedereen, dan toch ook van bewoners van Antwerpen Noord die zich zorgen maken over islamisering in hun wijk? Waarom worden deze mensen niet en dames voor hoofddoek wel gehoord?

Het antwoord ligt in de structuren van de stad zelf. Minderheden zoals Turkse en Marokkaanse groepen hebben via integratiediensten een vertegenwoordiger ter plekke. Zij verdedigen de zienswijze en gevoeligheden van Antwerpse Turken en Marokkanen en zijn deskundig, vaak op basis van origine. Maar binnen de Stedelijke structuren verdedigt niemand de burger die zich vragen stelt over de invloed van die groepen binnen wijken. Is een ontevreden ‘oude Vlaming’ electoraal misschien minder van belang dan een ontevreden Antwerpenaar van Turkse of Marokkaanse origine?

Binnen de Antwerpse integratiedienst is geen vertegenwoordiging van joodse burgers, of autochtone Antwerpse bewoners, noch Chinese of Indische minderheden die de stad telt, wel Turkse, Afrikaanse en Marokkaanse Antwerpenaren. Daarom wordt een vrouw op Antwerpen Noord die haar wereld aangetast ziet door agressieve aanwezigheid van moskee en arrogante nieuwe Vlamingen niet gehoord, maar zorgen leden van Islamitische subculturen dat hun stem wel gehoord wordt en invloed heeft op het Stedelijk beleid. Daar zou eens dringend verandering in moeten komen. De discriminatie gebeurt al in vertegenwoordiging bij het Stedelijk bestuur en dat verklaart ook waarom het beleid zich eerder richt op belangen van doelgroepen en niet op samenleven in werkelijke diversiteit, waar iedereen kan en mag meepraten. Zolang de burgemeester hier geen oog voor heeft is burgemeesterschap voor iedereen een aanfluiting voor Antwerpen.

Als de stad van iedereen is, dan ook van de dame in Antwerpen Noord die de grens van haar verdraagzaamheid bereikt heeft, nu nog iemand die ook haar een stem wilt geven. Burgemeester, waar wacht u toch op? Meneer Dewinter was er wel! In jeans en zonder aandeel in de betoging zelf. Had u of een van uw schepenen dit ook niet eens kunnen doen. Of worden vrouwen met hoofddoek wel, maar zonder door u niet gehoord? Omdat niemand hen vertegenwoordigt binnen uw diensten? Misschien wordt het tijd dat ook deze dames zonder hoofddoek zich verenigen en erop staan dat ook hun standpunten meetellen in het Antwerps beleid. ‘Zusters’ met belangstelling voor dit idee kunnen zich vanaf nu melden. Heren die willen meedenken eveneens.