“Moslims moeten de helft van de bladzijden uit de Koran scheuren.”  Tot zover wordt de Nederlandse rechtsliberale politicus Geert Wilders gretig geciteerd.  Het is voor een goed begrip nochtans nuttig te horen wat hij nog meer gezegd heeft: “Ik maak wel een onderscheid tussen religie en mensen. Ik haat niemand, ik ben geen xenofoob. Ik vind dat we moeten investeren in moslims. Maar aan moslims moeten we wel zeggen: dit gedeelte van de Koran en deze interpretaties passen niet bij onze westerse samenleving. Als een moslim dat erkent, is hij voor mij geen millimeter minder dan u of ik.”  Wilders heeft niets tegen moslims, “maar ze zullen wel een deel van hun islam moeten loslaten.”

Die uitleg is wat mij betreft onberispelijk, het cassante citaat is daarentegen voor kritiek vatbaar.  En die kritiek komt deze keer van Filip Dewinter: “Ik weet niet of Wilders met dat soort uitspraken het debat echt vooruit helpt. Zijn uitspraken zijn nodeloos provocerend. Ik zou ze niet doen. Omdat ik ze strategisch niet verstandig vind, maar ook omdat ik er niet achtersta. We willen ons als partij uit het theologisch debat houden. Ik wil niet meestappen in een discussie over welke passages in de Koran nu wel of niet kunnen. Dat is een debat waar je in verstrikt raakt.”

Kijk eens wat een verstandige praat.  De straatvechter is blijkbaar tot de jaren des onderscheids gekomen. In dit geval: het onderscheid tussen de taak van politici en die van intellectuelen en opiniemakers. Het is natuurlijk nuttig om bij wijze van achtergrondinformatie na te gaan wat die koran de moslims nou juist inpepert. Voor politici is dat echter niet rechtstreeks van belang. Er zijn allerlei religieuze boeken met vreemde leringen, maar iedereen is vrij om bij die boeken te zweren zolang men maar de wet niet overtreedt.  Vele moslims trekken zich tenslotte weinig aan van wat de koran zegt.  Als christenen het woord van Jezus ernstig zouden nemen, en dus bergen zouden gaan verzetten (bv. de Baraque Fraiture naar de Kempen, eindelijk eens een noordwaartse transfer) of op water wandelen, dan zou dat legitieme stof opleveren voor een parlementsdebat.  Maar op zich is de inhoud van de bijbel of de koran iets waartegenover politici beter een kiese afstand bewaren.     

Zodus, Wilders heeft zijn critici.  Maar hij heeft ook medestanders, namelijk bij de redacties van Knack en De Standaard, want daar gaat men ervan uit dat de witheidsgraad van de koran in onze perceptie recht evenredig is met betere relaties tussen de moslims en onszelf.  Een negatief beeld van de koran zal tot problemen met de moslims leiden, terwijl een witgewassen koranlezing de multiculturele idealen binnen bereik brengt.  En aangezien zij het tweede scenario verkiezen, doen zij hun best om ons middels islambijlagen een gunstige indruk van het korangeloof in te lepelen.

De Standaard heeft hierbij het risico genomen om ons de echte koran onder de neus te duwen als gratis bijlage.  De lezer kan alle gedane beweringen dus meteen zelf verifiëren.  Een compliment is hier op zijn plaats omdat gekozen werd voor de geactualiseerde vertaling van J.H. Kramers, wereldwijd één van de beste.  (Ja, daar mag de Nederlandse taalgemeente nu even fier op zijn.  Overigens: het eerste boek in het Afrikaans was een koranvertaling.)  Ze geeft allerlei technische informatie, bv. de dubbele verzentelling en de datering van verzen naar de diverse periodes in Mohammeds loopbaan, ze bevat een zeer gedetailleerde index, en vooral: ze is extreem nauwkeurig in de weergave van de nuances en de ideologische lading van islamitische terminologie.  Dit maakte een soms gekunsteld en met nieuwe woordformaties verrijkt Nederlands noodzakelijk, een heel redelijke prijs voor een vertaling die geen verraad pleegt aan de grondtekst.

In de eerste van haar reeks islambijlagen voedert De Standaard de onkritische lezer nog maar eens het bekende smoesje over het begrip djihaad: “Het Arabisch woord ‘djihaad’ betekent letterlijk ‘inzet’.  Een gelovige die een persoonlijke djihaad voert, zet zich in om zelf een beter mens te worden of om de gemeenschap te verbeteren.  Hij voert een interne spirituele strijd…”  

En aan wie dat gelooft, wil ik wel een vredig buitenverblijf in Bagdad verkopen.  De letterlijke betekenis van djihaad is inderdaad “inspanning, inzet”, maar in levende talen krijgen woorden in een bepaalde context vaak een specifieke betekenis.  Wie bv. in de Belgische politiek de term “paars” gebruikt, heeft het niet over viooltjes.  De koran handelt over djihaad fi sabil Allah, “inspanning op de weg van Allah”, en die term betekent wat wij noemen “heilige oorlog”.  De overdrachtelijke betekenis “innerlijke strijd”, die wel eens door soefi-mystici gebruikt is, kan natuurlijk maar bestaan omdat er eerst de grondbetekenis van “fysieke strijd” bestond.

Wie ons een koran cadeau doet, moet de gevolgen dragen.  We verifiëren in de index (p.788), waar we als definitie vinden: “Strijd tegen de ongelovigen en het ongeloof.”  Het is zonder uitzondering in die betekenis dat de koran en de overleveringen van de profeet de term djihaad fi sabil Allah gebruiken.  De context heeft het dan over wapens en roofbuit en sneuvelen, niet precies de attributen van een “interne spirituele strijd”.

Schoorvoetend geeft De Standaard toe dat de term soms wel eens iets met oorlog te maken kan hebben, een klein beetje maar: “Als een djihaad vereist is om het geloof tegen de anderen te verdedigen en alle vreedzame alternatieven uitgeput zijn, dan staat de islam het gebruik van geweld toe, maar enkel volgens strikte regels.  De tegenstander moet als eerste overgaan tot gewelddadige actie.  Ook mogen er geen onschuldigen getroffen worden.” 

Dat is zwart op wit gelogen.  Wat de kwaliteitskrant ons hier als een islamdoctrine probeert te slijten, is in werkelijkheid de christelijk leer van de “rechtvaardige oorlog”.  Maar djihaad is iets heel anders.  Zo hoeft een djihaad volstrekt niet defensief te zijn.  Mohammeds militaire loopbaan was, behoudens twee korte terugslagen, één van voortdurend offensief en expansie.

Waarom die leugens?  Waarom die witwassing van de koran?  Blijkbaar vertrouwt de elite ons niet, en denkt zij dat wij uit een correcte kennis van de koran de verkeerde besluiten zouden trekken.  Wij zijn nochtans best in staat om een onderscheid te maken tussen de koran en de moslims.  Zelf denk ik niet dat Fouad Ahidar of Ergün Top op een djihaad zit te broeden, evenmin als kardinaal Danneels een berg gaat verzetten.  Juist daarom is er geen enkele reden om de bedenkelijke inhoud van de koran weg te moffelen.  Integendeel, de ware toedracht kan moslimlezers er maar toe aanzetten om aan de koran te gaan twijfelen.  Sommigen zullen een alternatief zoeken, bv. bij de doopvont van Danneels.  Anderen zullen gewoon ex-gelovige worden in een Vlaamse samenleving van ex-gelovigen.  Het zal hun integratie alleszins flink bevorderen.