Dinsdag 27 februari werd de canvaskijker in Morgen Beter getrakteerd op een discussie tussen dames, met en zonder hoofddoek, naar aanleiding van de perikelen in een zwembad waar dames tijdens het vrouwenuurtje aan de deur werden gezet omdat ze gehuld waren in zwemkledij naar Islamitische voorschriften.

Stof tot discussie. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar discussie tussen wie? Tussen vrouwen dat is duidelijk, alhoewel van mij mannen best mogen meepraten. Uiteindelijk zijn we in een zwembad, allemaal gelijk. Of toch niet?

De discussie speelde zich af tussen twee dames zonder hoofddoek – een van Marokkaanse en Turkse afkomst – en twee met – een welbespraakte bekeerlinge die kraaiend vertelde hoe verrukt ze was met haar leven onder de hoofddoek, bijgestaan door een zuster die van al van geboorte tot dit lot geschoren is, aangezien de voortbestemming tot hoofddoek volgens steeds meer gelovigen een verplichting is waaraan je als moslima geboren, niet zomaar aan ontsnapt.

Wat voor mij ontbrak aan het panel was een vrouw die niet op basis van origine of levensovertuiging mag meepraten over haar standpunt, een mening die trouwens binnen media bijzonder weinig aan bod komt.

Jammer want het zou goede televisie opleveren. Iedere geëmancipeerde vrouw voelt bij de volslagen onzin die van de dames onder de hoofddoek vandaan kwamen een spontane neiging om hen verbaal over tafel te sleuren. Verbaal, u leest het goed! Want de hele discussie vertrekt van volslagen onaanvaardbare standpunten. Het dragen van een hoofddoek bijvoorbeeld kan nooit gezien worden als een teken van emancipatie zoals in het programma werd beweerd.

Waarom niet vraagt u zich af? Omdat de hoofddoek staat voor de seksuele ongelijkheid tussen mannen en vrouwen.

Binnen de islam wordt mannelijke seksualiteit vaak gezien als actief, en blijkbaar gelijkgesteld aan agressief en onbetrouwbaar. Vrouwelijke seksualiteit wordt erg passief afgeschilderd, wachtend tot het huwelijk haar rechten geeft, ook wat betreft seks, en die opnieuw afneemt bij ontbinding van het huwelijk.

De koran legt dan wel mannen dezelfde verplichting op maar toch hield de profeet rekening met de aard van mannen en seks. Die durven wel eens ongevraagd en ongewenst, een poot uisteken, daar kunnen vrouwen binnen iedere cultuur van meespreken. Daarom adviseerde de profeet vrouwen om hun boezem te bedekken en ook niet al te uitdagend met juwelen te pronken, voor de ogen van eender willekeurige man.

Een wijs advies in een tijd dat vrouwen, ook bij nacht, zich soms tot buiten de muren van de veilige stad moesten begeven om een latrine te vinden. In de zevende eeuw behoorden vrouwen tot oorlogsbuit, en uiteraard was er geen staatverlichting, maar wel, net zoals nu, heren op de baan met minder aardige bedoelingen. Daarvan blijven vrouwen zich door de eeuwen  bewust.

Het advies van de profeet kan dus gezien worden als oprechte en welwillende bezorgdheid om de vaak net tot islam bekeerde vrouwen in een wereld zonder wetten en bijzonder veel mannen. Maar in deze eeuw is er op dit probleem van seksuele verschillen tussen mannen en vrouwen een duidelijke visie ontstaan die bij wet is vastgelegd.

Seksualiteit, tussen mannen en vrouwen mag verschillend zijn, maar daarom niet ongelijk. Wettelijk zijn vrouwen nergens zo goed beschermd als in Europa waar zelfs verkrachting binnen huwelijk strafbaar is. Een vrouw houdt op ieder moment het recht op zelfbeschikking en dit staat haaks op de opvattingen van de profeet zoals blijkbaar steeds meer moslims dit interpreteren.

In Europa is de man steeds verantwoordelijk voor zijn eigen seksueel gedrag, en kan hij op geen enkel moment die verantwoordelijkheid afschuiven op vrouwen. In Europa is een hoofddoek overbodig omdat er wetten zijn. Daarvoor hebben vrouwen hier strijd geleverd waarvan de wet ter bescherming van vrouwen als slachtoffer van iedere vorm van geweld getuigt.

Dat is een belangrijke verworvenheid, gezien de vaak verschrikkelijke omstandigheden waarin vrouwen tot op vandaag leven in landen waar hen geen bescherming wordt geboden tegen daders van geweld. Integendeel, slachtoffer worden kan de dood betekenen.
Ook nog vandaag, getuige de dood van De Pakistaanse bewindvrouw Zilla Huma Usman, minister van sociale zaken in Punjab. Zij werd in januari gedood omdat haar kledij niet traditioneel genoeg was en de hoofddoek ontbrak!

De hoofddoek kan, ondanks de verklaring van moslima’s, door dit soort berichten met geen mogelijkheid als een onschuldig stukje stof bekeken worden, want de hoofddoek staat duidelijk voor een ideologie die niet overal even onschuldig is. Desondanks kunnen we er niet omheen dat er vandaag plots duizenden vrouwen in Europa zijn die dit recht vrijwillig afstaan door het dragen van de hoofddoek en daardoor verantwoordelijkheid opnemen voor het gedrag van de man. Voor de begerige blik van mannen die niet hun vader, broer of echtgenoot is. Kunnen die dan geen kwaad doen? Ook op dit punt verschillen duidelijk opvattingen. volgens de Europese wetten kunnen vader, broer of echtgenoot dit mogelijk wel.

Vrouwen die een hoofddoek dragen geven aan dat zij het gelijkheidsprincipe en opvattingen over moraal, ook op seksueel vlak volkomen anders invullen. Het zet aan tot het kraaien van uitspraken als “Ik voel me zo bevrijd, ik word echt anders behandeld, meer dan een persoon!” Zoals de bekeerde moslima stralend demonstreerde tijdens het programma op Canvas.

Pardon? Kan iemand dit even herhalen voor de buis? Meer dan een persoon zonder hoofddoek dus? Want dit wordt toch openlijk toegegeven: hoe je behandeld wordt is afhankelijk van wat je aanhebt! “Met” hoofddoek is gelijk aan beter? Want hier willen veel vrouwen, zoals ik, die helemaal geen moslima zijn het graag even over hebben! Op basis van welke wet mag er onderscheid gemaakt worden tussen vrouwen met of zonder hoofddoek? Omdat nogal wat mannen dames zonder hoofddoek verwarren met hoeren, wat wij lastig en bedreigend vinden, lijkt me dit toch echt een onderwerp om dieper op in te gaan!

Volgens de radikale moslims gedragen mannen zich naar het signaal wat dames in hun nabijheid uitstralen. Een “betere” vrouw bedekt zich met hoofddoek, vermijdt het gezelschap van mannen compleet, gaat nooit ergens alleen met een vreemde man praten, maar blijf strikt onder de zusters tot de huwelijksboot passeert of opnieuw afzet. Vrouwen moeten apart zwemmen want dat is “beter” dan gemengd sociaal verkeer wat onzedelijkheid in de hand werkt. En zelfs dan zal geen been of arm te zien zijn, want dat moet, van de koran en profeet en vandaag van broer en echtgenoot of zichzelf.

Diversiteit betekent samenleven met mensen die een compleet andere wijze van leven hebben. Maar dit betekent niet dat ik daarom dat andere gedachtegoed als gelijkwaardig zie aan dit van mij. Ik beschouw wel mensen als gelijkwaardig, maar daarom nog niet de ideologie waarvoor die mensen staan. En omdat een van de grondrechten en bescherming van vrouwen, zelfbeschikkingsrecht, door de ideologie achter de hoofdoek door draagsters hiervan gelijk wordt gesteld als zijnde emancipatie voel ik dit aan als een vorm van dreiging.

Daarom vind ik dat onze samenleving niet moet ingaan op de vraag naar aparte zwemuurtjes voor, al dan niet ingepakte, vrouwen. Omdat het een van de pijlers van de samenleving onderuit haalt, het gemengde sociale verkeer wat gebruikelijk is binnen Westerse culturen en ontstaan is doordat vrouwen hier hard voor gevochten hebben. Je hieraan aanpassen en dit respecteren is een gevolg van de keuze hier te willen zijn.

Mijn standpunt als vrouw die geen Marokkaanse of Turkse origine heeft en ook geen levensopvatting aanhangt die voeling heeft met dit vrouwonvriendelijk gedachtegoed is  duidelijk. Individueel mogen vrouwen denken, doen en laten wat ze willen, maar wanneer hier een vraag tot aanpassing vanuit de samenleving komt wil ik meepraten! Die vraag is niet voor de zoveelste keer “hoe moet onze samenleving zich aanpassen om aan het leven van moslims tegemoet te komen.” De vraag moet anders geformuleerd worden: “hoe denken moslims hun identiteit in overeenstemming te brengen met de Europese cultuur die vervat is binnen de wet.”

In onze samenleving is gemengd sociaal verkeer gebruikelijk, is de toegang tot publieke ruimtes voor iedereen toegankelijk, evenals de arbeidsmarkt of het uitoefenen van gezag. Daar moeten moslims zich aan aanpassen. Wat velen ook doen, gelukkig maar.

Als gemengd sociaal verkeer gebruikelijk is hoor je hier mee om te kunnen gaan, omdat je deelname aan de samenleving afhangt van de mate waarin je dit accepteert. Anders kun je niet naar het buurtfeest, of het concert van Tom Barman, of het zwembad in.

Als er vrije toegang tot publieke ruimte is, en daar reken ik een zwembad toe, dan kun je niet tegen mannen zeggen “jullie mogen er lekker niet in.” Al evenmin “je mag hier niet werken.”
Dus een jongen van Marokkaanse origine die niet in een dancing mag die vol racistische Vlamingen zit die ervan uitgaan dat hij toch ellende betekent, is een slachtoffer?
Volgens de media en politiek wel. Maar een man die geweigerd wordt omdat een bad vol moslima’s vindt dat hij storend is, daar is niets mee aan de hand omdat dit respect voor cultuur betekent? Is dit nu de samenleving waar wij met zijn allen vrolijk naartoe willen?
Bij verkiezingen zegt een nog steeds groot deel van de bevolking “liever niet!”

En dan komen er als klap op de vuurpijl op de televisie twee dames met hoofddoek alweer uitleggen hoe gelukkig je van die hoofddoek wordt. Dat vind ik gezien het lot van vrouwen onder bedekkingen waar ook ter wereld, absurd. Deze twee dames moeten zich realiseren dat hun betoog een omgekeerd effect heeft. Nog nooit ben ik me zo bewust geweest van de absoluut bevoorrechte positie ten opzichte van vrouwen in de wereld  die het vaak uit naam van een of andere overtuiging veel slechter hebben dan mezelf.

Nergens wordt gelijkheid tussen mensen zo dicht benaderd op grote schaal als in West-Europa. Ook tussen mannen en vrouwen. Het is dan ook volkomen absurd dat ik een les in emancipatie krijg van dames die, met alle respect, bij het eerste contact hun guillotine van vrouwenrechten op het hoofd hebben, om uit naam van dit gedachtegoed te verwachten dat iedereen zich hieraan uit verdraagzaamheid aanpast. Verdraagzaamheid heeft er niets mee te maken. Het heeft te maken met het respecteren van de bestaande cultuur. Het is tijd om op basis van dit uitgangspunt de dialoog opnieuw te openen.