In zijn pleidooi tegen aanhangers van de “racistische” fantast Jozef Rulof noemt CGKR-advocaat Paul Quirijnen het onbegrijpelijk dat de beklaagden nog steeds teksten verspreiden waarin wordt beweerd dat “Hitler heilzame dingen zou hebben gedaan voor de mensheid”.  Dat is niet echt wat Rulof gezegd heeft, wel dat het kwaad dat Hitler gedaan heeft (“Hitler is het laagste in de wereld, Christus het hoogste”), net als alle kwaad dat goede mensen treft, bijdraagt tot hun spirituele groei.  Maar goed, van een blanke als Quirijnen moet je niet verwachten dat hij dat subtiele onderscheid kan vatten. 

Voor “de mensheid” heeft Hitler inderdaad niet veel goeds gedaan, maar voor een aantal individuen heeft het moreel kapitaal dat hij nagelaten heeft, een zalig renteniersleventje mogelijk gemaakt.  Elke nietsnut kan tegenwoordig de morele hoogte opeisen door anderen van iets Hitlerachtigs te beschuldigen.  Je hoeft niets te kunnen, niets te presteren, alleen medemensen zwart maken.  Dan krijg je zó een baantje bij het CGKR, en kan je in ruil voor een beroepsinkomen voltijds je venijn uitleven. 

Inderdaad, ook Quirijnen zelf teert op een morele machtsverhouding die door Hitler geschapen is.  Zonder de herinnering aan Hitler zou niemand zó zwaar tillen aan echt of vermeend racisme dat er massaal overheidsmiddelen en wetswijzigingen tegenaan gegooid worden.  Nee, Quirijnen en zijn opdrachtgevers, CGKR-directeur Jozef De Witte en voogdijminister Guy Verhofstadt, mogen elke dag een kaars branden voor de Führer.  De enige reden waarom zij dit niet doen, is dat “dankbaarheid” niet in het paarse woordenboek voorkomt. 

De “holocaust-industrie”, zo noemt de Amerikaans-Joodse geleerde Norman Finkelstein de exploitatie van de beladen “herinnering” aan Hitlers Jodenvervolging.  Al kwam de term van hem, het idee was al ruim een decennium eerder geformuleerd door onze Vlaamse moraalfilosoof Gie Vandenberghe in zijn boek De uitbuiting van de Holocaust.  Bedoeld is dat de zionistische beweging en de staat Israël de steeds maar verhevigende “herinnering” aan de holocaust gebruiken om Duitsland, de Palestijnen, de Zwitserse banken, de hele Westerse wereld en uiteindelijk de gehele mensheid in een positie van morele schuldenaren te manoeuvreren, die aan Israël niets mogen weigeren. 

Mij lijkt dat men doorgaans te veel leest in de notie “holocaust-industrie”.  De beweging voor een Joodse natiestaat ontstond alleszins een halve eeuw voordat er van een holocaust sprake was en zou in de bestaande machtsverhoudingen vroeg of laat toch tot de schepping van een staat Israël geleid hebben.  Verder is het geen “misbruik” van de holocaust om daaruit de nuchtere conclusie te trekken dat een natie inderdaad maar best een staat kan hebben om haar tegen dergelijk gevaar te beschermen.  En tenslotte veronachtzaamt Finkelstein dat er ook heel wat niet-Joods misbruik van de holocaust-herinnering bestaat.

Maar dat laatste wordt wel door Vandenberghe erkend.  In een nogal dramatische uitzending van het Canvas-debatprogramma Morgen Beter verklaarde hij dat bijvoorbeeld de regering-Verhofstadt de holocaust voor eigen doeleinden exploiteert.  Zoals bekend promoot Verhofstadt gedenkdagen, gedenkplaatsen en gedenkreizen in verband met de holocaust, en hij rechtvaardigt dit met de vrome stelling dat kennis van de geschiedenis (bedoeld is: schijnwerpers op één stukje geschiedenis, verwaarlozing van al de rest) voor foute sympathieën zal behoeden.  Marc Reynebeau merkte hier terecht bij op dat dit verband niet bewezen is, aangezien neo-nazi-websites juist opvallen door detailkennis van de nazi-geschiedenis. 

De aanleiding voor het debat was de publicatie van een studie die aantoont dat de Belgische staat zelf verantwoordelijk was voor de collaboratie.  Na de Bevrijding verklaarde de staat zichzelf onschuldig en werd de schuld geconcentreerd in oppositiegroepen als VNV en Rex.  Maar in feite was de collaboratie grotendeels binnen de Belgische wettelijkheid verlopen en in mei 1940 door de Belgische overheid geregeld.  Op bezoek in Israël gaat premier Verhofstadt wel namens de Belgische staat schuld bekennen, maar correcter zou zijn als hij dat hier deed.  Het is tenslotte toch wel een revolutie in de Belgische geschiedenisvisie: de staat die genadeloos honderdduizenden burgers wegens collaboratie gestraft heeft, blijkt nu zelf schuldig.  Je hoort het boeteling Verhofstadt in een zeldzame vlaag van eerlijkheid al zeggen: “En tegenover de ‘zwarten’, die wél als collaborateurs gebrandmerkt werden en wél gestraft zijn, wil de staat België, die ten onrechte de dans van schuld en boete ontsprongen is, beter laat dan nooit erkennen: ‘Ook ik ben een zwarte!’”

Erger nog is de valse bedoeling achter Verhofstadts holocaustgekoketteer.  Als de nazi-misdaden ons iets hadden mogen leren, stelt Vandenberghe, dan is het dat wij allemaal het potentieel in ons hebben om moordenaar te worden.  Allerlei uiteenlopende mensen hebben met allerlei rechtvaardigingen aan de nazi-misdaden deelgenomen.  Het begin had niets met de Joden te maken en was uitgesproken humanitair van aard, of zo dacht men: de euthanasie op gehandicapten.  De waarschuwing moet dus luiden dat niemand van ons zich in morele zelfgenoegzaamheid mag installeren. 

Wat de regering-Verhofstadt doet, is precies het omgekeerde.  Zij instrumentaliseert de holocaust-herinnering in haar campagne tegen het Vlaams Belang, en wel met de boodschap: wij goed, zij slecht.  Het VB maakt het zijn vijanden natuurlijk wel gemakkelijk met zijn weigering om figuren als Staf de Clercq van de IJzerwake thuis te laten (zoals Claude Marinower in herinnering bracht), maar feit blijft dat de demonisering van het VB een zeer oneigenlijk gebruik is van de geschiedenis.  Verhofstadt promoot niet het nederige besef van ieders eigen feilbaarheid, maar juist de hoogmoedige tweedeling van de mensheid in enerzijds de verwerpelijke Anderen en anderzijds wijzelf.  Juist die tweedeling is de kiem van de volgende misdaden tegen de menselijkheid.