De afgelopen maanden werd het politieke klimaat weer erg warm in België, meer nog dan we al gewoon zijn. Niet dat er eigenlijk iets nieuws aan de hand was: de argumenten, of beter gezegd de mentaliteit van links werden losgelaten op nieuwe omstandigheden. Ik heb het natuurlijk in de eerste plaats over de verkiezingen van oktober en de plaats die Bart de Wever, voorzitter van de N-VA, daarbij veroverde: hij werd zoals verwacht burgemeester van Antwerpen. De reacties van de linkse kerk, en natuurlijk van de goedgelovige volksmens die meer en meer verstrikt raakt in de raderen van de linkse propagandamolen, lieten niet op zich wachten. Toch zijn ze interessanter dan ik en vele anderen eigenlijk verwacht hadden: dat komt ongetwijfeld door de morele duidelijkheid van de handelingen van de Wever sedert zijn verkiezingsoverwinning: die kunnen niet anders dan een even symptomatisch links antwoord genereren. Goed en kort: we hebben in de voorbije maanden veel lessen geleerd uit de actualiteit, zowel over België als over algemene politieke en intellectuele tendensen op westers niveau, en over het feit dat ons geval, hoewel het zijn eigenaardigheden kent, in wezen slechts één manifestatie is van die tendensen.

De verkiezing van De Wever en het algemene succes waarin zijn partij zich konden verheugen, verscherpten aan de linkerzijde de beschuldigingen die de voorzitter al sinds zijn opkomst naar zich toe kreeg geworden. De N-VA zou een partij zijn die alleen weerklank zoekt bij de lage passies van het volk, wat dan samengevat wordt met de term “populisme”. Het bestaat erin dat hij in pure “jaren dertig-stijl” alle problemen in de samenleving afschuift op oorzaken die er eigenlijk geen zijn, zondebokken dus: eerst en vooral de Belgische constructie, vervolgens de vervlakking van het normen- en waardenbesef onder de jeugd, (door toedoen van het linkse rampbeleid) en nu blijkbaar de allochtone bevolking en de cultuurmensen, die als eerste uitgesloten worden in Antwerpen wanneer de burgemeester orde op zaken wil stellen. Sommigen relativeerden het, maar toen de Wever in een interview samenvatte dat hij door links voor de nieuwe Hitler wordt aangezien en aldus loslopend wild is voor elke linkse extremist, zat hij er toch niet ver naast. Het nationalisme van de N-VA kan volgens veel mainstream politici gelijkaardige duivelse impulsen losmaken in mensen als destijds het Nazisme dat deed, en de huidige (zeer milde) aanpak van het immigratieprobleem in Antwerpen toont volgens links ook meteen wie daar slachtoffers van zullen zijn: allochtonen en linkse intellectuelen, die in een draaikolk van etnische en morele zuivering zullen verzopen worden door de flaminganten. Dat zijn niet mijn woorden, ook niet die van een N-VA’er: alle beweringen zijn letterlijk terug te vinden in de talloze pagina’s linkse aantijgingen die daarover in de kranten werden gespuid. 

De linkse strategie: je kunt lachen met de zieligheid en morele verdorvenheid ervan, maar niemand kan ontkennen dat ze de voorbij eeuw dodelijk effectief geweest is. Het communisme en haar afgezwakte of subtielere varianten, het socialisme of cultureel marxisme, zijn er niet alleen in geslaagd hun gezag aan hele volkeren op te leggen, door dwang of door langzaam bedrog, maar tevens om, zoals Ayn Rand het verwoordde, “the sanction of the victim” af te dwingen; en met de slachtoffers bedoel ik hier niet alleen de mensen die zich rechtstreeks verzetten tegen constructivistische maatschappijbeelden, maar ook de massa’s die uitgezogen worden omdat ze slachtoffer zijn geworden van hun blinde vertrouwen in de alwetendheid van sociale planners. Net zoals de Islam is de progressieve stroming in het westerse denken er wonderwel in geslaagd in te spelen op het rechtvaardigheidsgevoel van haar conservatieve tegenstanders (religieus of niet), die zich in feite onbewust de raad van Christus ter harte blijven nemen, namelijk altijd uw tegenstander te blijven beminnen. Dit ethische voorschrift werkt uiteraard perfect als er sprake is van wederkerigheid in de onenigheid, en het beide partijen er werkelijk om te doen is, door dialoog bepaalde verschillen weg te werken. Maar dit morele fundament van onze beschaving word volledig nutteloos en ongeldig wanneer een van de twee kampen niet naar een compromis of het beste voor iedereen streeft, maar alleen naar het opleggen van haar ideologie of fantasie aan het andere kamp. Dit zien we tegenwoordig heel duidelijk terugkomen in strijd met de oprukkende Islam, een politieke ideologie gerechtvaardigd door godsgeloof, die geen ander uiteindelijk doel heeft de hele wereld aan haar visioen van universele Arabische stamethiek te onderwerpen. Maar de Islam heeft natuurlijk twee illustere voorgangers, voorbeelden die ons goed wegwijs kunnen maken in de beoordeling van het nieuwe verschijnsel: communisme en fascisme (in die volgorde.)

Enkele zeldzame stemmen zoals Benno Barnard wezen er net na de verkiezingen op hoe opmerkelijk het was dat linkse partijen de arme, onwetende kiezer zo graag waarschuwen voor het oprukken van extreemrechts, alsof we in Vlaanderen met een heuse protofascistische beweging te maken hebben, terwijl de PVDA+, een partij die openlijk sympathiseert met enkele van de brutaalste dictaturen die de wereld ooit gekend heeft, zonder problemen plaats kan nemen in de Antwerpse gemeenteraad. Dat het Blok banden heeft met collaborateurfamilies, is niet te ontkennen, maar dan zou de humanitaire linkse kerk toch even bezorgd moeten zijn om een partij die heult met het Stalinisme en mee “Hamas, Hamas, Joden aan het gas” gaat roepen? Niet dus. Links schijnt het over de brede lijn eens te zijn met de mening van Peter Mertens zelf, dat alle probleempjes rond het linkse extremisme toch in het niet vallen bij wat het fascisme ooit aanrichtte. Zoals hijzelf kunnen ze die mening eigenlijk niet met feiten staven en  evenmin het tegenbewijs pogen te ontkennen, omdat ze er de oren voor sluiten: het communisme heeft vele malen méér doden gemaakt dan het fascisme of eender welk “rechts” extremisme (volgens de ruimste schattingen zo’n 100 miljoen: zeker is dat in de USSR minstens twintig miljoen mensen omkwamen. Zie hiervoor het Zwartboek Communisme onder redactie van Stéphane Courtois.) En daar kunnen we meteen aan toevoegen, dat er grote vraagtekens te plaatsen zijn bij het “rechtse” karakter van het fascisme en Nazisme, als we het vergelijken met andere politieke en economische stromingen die we gewoonlijk in die klasse rangschikken. 

De twintigste eeuw in het Westen, en sinds de tweede wereldoorlog over de hele wereld, is het verhaal van de Europese burgeroorlog die in 1917 begon met de bolsjewistische revolutie. Ik ben me ervan bewust dat het concept van “Europese burgeroorlog” zeer controversieel is, vooral omdat linkse historici en opiniemakers veel meer gediend zijn met het klassieke verhaal van chaotische omstandigheden en losse factoren die wereld tweemaal deden ontploffen in de voorbije eeuw: hun “genuanceerde” lezing van de geschiedenis leidt de aandacht af van het feit dat de twee wereldoorlogen het resultaat waren van een ideologische strijd, namelijk die van de progressieven om hun hegemonie over het westen te vestigen, en later over de hele wereld. Als er echter één schuldige genoemd word voor de wereldbrand, is het meestal het vage begrip “rechts”. We hebben het aan de Duitse expert inzake het fascisme Ernst Nolte te danken, dat hij enkele ontwikkelingen in de 20e eeuw in de juiste context plaatst, en zich als eerste verwijderde van een politiek besmet discours. Het verhaal van de linkse veroveringsstrategie begint, zoals we allemaal weten, in Rusland in 1917. Maar daar slaan werkelijkheid en de schoolversie van de geschiedenis meteen andere wegen in. De bolsjewistische revolutie wordt vaak aan klassenoorzaken gewijd: als reactie op een brutale feodale autocratie komt de onderdrukte boerenbevolking in opstand, en de bolsjewistische barbarij van de volgende jaren is niets meer dan een begrijpelijke reactie op de het wrede keizerlijke bewind. De gangbare versie van de feiten dient natuurlijk ook om ons in slaap te sussen: kijk, Rusland was in feite al een brutale dictatuur waar de tsaar over het leven van elke mens besliste, dus voor wat in de USSR gebeurde, moesten we niet bang zijn omdat er in Rusland wezenlijk niets nieuws was gebeurd: het was alleen maar tsarisme in een moderne sausje. Afgezien van het feit dat het keizerlijke regime in de verste verte niet te vergelijken valt met het moordzuchtige communisme, (neen, onder de tsaar werden niet een miljoen mensen per jaar naar Siberië gestuurd) en de revolutie effectief een “nieuw” tijdperk inluidde, is het een simpel feit dat de bolsjewistische machtsovername helemaal geen revolutie was, maar een doodgewone “putsch”, zoals Nolte het stelt: geen volksmassa’s, geen strijd om Petrograd: het enige wat die dag gebeurde was dat Lenin en zijn kameraden de democratische parlementsleden uit het winterpaleis verjoegen, terwijl de bevolking voortging met haar dagelijkse sleur. Géén reactie op onderdrukking dus, zoals de linkse mythe het wil. En nooit is een communistische revolutie een volksbeweging geweest, maar integendeel altijd het resultaat van de machtshonger van nutteloze linkse intellectuelen. 

1917 is het jaar waarin de Europese burgeroorlog met al haar wreedheden begint, inclusief de Shoah. Het is een kapitale fout te stellen dat het Nazisme als een soort “absoluut kwaad” uit het nationalisme van de eeuw daarvoor voortkwam, zoals men nu beweert dat het Vlaamse nationalisme van de Wever een gelijkaardige afloop zal kennen. Nationalisme zou dus oorlog en genocide voortbrengen, is dat echt de les die we uit de tweede wereldoorlog kunnen leren? Nationalisme was zeker een component van het Nazisme, maar diegenen zeggen dat de twee slechts fasen waren in een lange ideologische ontwikkeling, slaan de bal compleet mis –trouwens net zoals degenen die de neiging hebben het fascisme als sui generis te beschouwen. Nolte maakt ons duidelijk dat fascisme het onvermijdelijke correlaat was van het communisme, de eerste speler in de burgeroorlog: de “geest van het fascisme” werd geboren toen Duitse soldaten terugkwamen van het Russische front en de Baltische staten, en begonnen na te denken over wat ze daar gezien hadden: de genadeloze afslachting van bourgeois, edelen en politieke tegenstanders in het algemeen door de bolsjewisten. De oprichting van de vrijkorpsen en de latere groei van het fascisme in Duitsland waren niet meer dan een reactie op de rode terreur en de dreiging die daar overduidelijk van uitging. Het is niet “rechts” dat uitgaande van een eigen kant-en-klare ideologie als eerste massamoorden ging plegen: sinds 1917 lieten miljoenen mensen het leven onder het juk van het communisme, en voor het aanbreken van WOII waren wellicht al evenveel mensen in Lenin en Stalin’s economische programma’s en kampen omgekomen als er in de volgende jaren in Hitlers vernietigingskampen zouden sterven. Dat het Nazisme zijn oorsprong vond in politieke kringen in Duitsland die men doorgaans “rechts” noemt (monarchistisch, reactionair), is wel waar, maar daarnaast kan niet ontkend worden hoezeer de aard van het Nazisme zelf gedefinieerd werd door de elementen die van het communisme overgenomen werden; het kwam dan ook niet zelden voor dat trendwatchers in de jaren ’20 en ’30 Hitler als een soort imitator van Lenin beschouwden, een observatie die tegenwoordig natuurlijk niet meer door de beugel kan. 

Ik hoef er niet op te wijzen dat de vele bloeddorstige communistische regimes van de 20e eeuw geen “spijtige uitzonderingen” waren; (zoals elk probleem met de Islam in een gelijkaardige reflex ook een uitzondering genoemd wordt, een deviatie van de “ware Islam”) het is een jammer genoeg te lang in stand gehouden drogreden om Stalin, Mao, en Pol Pot te vergelijken met iemand zoals Hitler, een gek die uit het niets rees en zijn persoonlijke fantasieën wilde doordrijven. De communistische sterke mannen waren geenszins zulke persoonlijkheden: ze waren allemaal professionele revolutionairen die al lange tijd in het circuit meedraaiden en slechts massamoorden begingen om het doel te bereiken dat het “humanistische” ideaal van het communisme vooropstelde: zo snel mogelijke industrialisering met uitschakeling van alle tegenstand. Geen enkele maatregel van Stalin is niét te rechtvaardigen met Marx, en er is geen reden te denken dat we in alle communistische regimes toevallig opgezadeld werden met verkeerde persoonlijkheden: er is geen enkele communist die, vanaf de late negentiende eeuw in Rusland tot de Aziatische bewegingen, niét opriep tot de uitmoording van zoveel miljoen mensen om de rest van de bevolking het ultieme geluk te brengen. En dat is dan ook precies wat die communisten deden toen ze aan de macht kwamen. 

Dit is net het gevaarlijke aan alle progressieve ideologie: ze hult zich in een was van humanitaire idealen, maar wezenlijk bezit ze vele malen meer potentieel voor genocide dan extreemrechtse ideologie. Revel zei ooit dat het rechtse autoritarisme biologisch afbreekbaar is: dat komt omdat het zijn standpunten te duidelijk weergeeft. Een ideologie, zoals het Nazisme, die zich tot één bevolkingsgroep richt tot uitsluiting van een andere, en openlijk zegt de wereld te willen onderwerpen aan het uitverkoren volk, kan op lange termijn niet standhouden. Totalitarismen die aanspraak maken op universaliteit, zijn veel hardnekkiger en zijn zoals virussen: ze beroepen zich op het nobele ideale van universele vrede en geluk. Maar in deze universele ideologieën wordt de genocidale neiging slechts naar een ander niveau verplaatst: het is niet het ras, maar de klassenvijand die uitgeroeid moet worden om een utoptie tot stand te brengen. Dat het motief daarachter universele gelijkheid is, vind ik een zeer gevaarlijk excuus. Het zou impliceren dat mensen omwille van hun rijkdom in de rug schieten minder erg is dan ze naar een vernietigingskamp te brengen. Ik en vele anderen die de geschiedenis na het lezen van Nolte eens wat beter onder de loep hebben genomen, zien de logica van dit argument niet in: een dode is een dode, en het communisme is na de Islam ongetwijfeld de dodelijkste ideologie geweest uit de menselijke geschiedenis. 

We zouden dus kunnen zeggen dat er sprake is van een soort “links negationisme”, op twee cruciale vlakken eigenlijk: ten eerste, in de zin dat links het werkelijke gevaar is voor de democratie en de rechtstaat, en niet rechts. Dit hebben we in de discussies rond de Wever wel heel mooi kunnen observeren: stadsdichters die het recht opeisen op kosten van de belastingbetaler hun linkse propaganda en flutpoëzie wereldkundig te maken; Rik Torfs die op televisie vrij openlijk stelt dat het enige alternatief voor het “populisme” van de N-VA erin bestaat een “verlichte elite” de volksmens op te leggen wat goed voor hem is; (zoals de paarse regering met zulke navolgenswaardige resultaten gedaan heeft); en dan de linkse intellectuelen die het recht van Moslims opeisen om zich ongebreideld in ons land te vestigen en hun veroveringsstrategie verder te zetten. Als we ons de vraag stellen welke intellectuele stroming in het huidige Vlaanderen de meeste schade zou berokkenen aan de man in de straat, is het toch duidelijk genoeg dat “het Vlaamse nationalisme” niét het antwoord is? 

We hebben hier uiteraard met een cultuuroorlog te maken, in plaats van met een gewapende oorlog –die wordt heden ten dage in andere werelddelen gevoerd, omdat westerlingen moe zijn van gewapende politiek. Links extremisme kan in dit postmoderne tijdperk moeilijk succes oogsten met oproepen tot gewapende opstand, maar heeft gemerkt dat de cultuuroorlog veel doeltreffender is. Deze nieuwe vorm van verovering plaatst eigenlijk de economische argumenten van communisme in culturele context. Om met de mooie beschrijving te zeggen, die Ayn Rand van het altruïsme gaf:

“It is your mind that they want you to surrender—all those who preach the creed of sacrifice, whatever their tags or their motives, whether they demand it for the sake of your soul or of your body, whether they promise you another life in heaven or a full stomach on this earth. Those who start by saying: “It is selfish to pursue your own wishes, you must sacrifice them to the wishes of others”—end up by saying: “It is selfish to uphold your convictions, you must sacrifice them to the convictions of others.”

Links zal zich nooit rechtvaardig behandeld voelen, zolang ze, economisch of cultureel, haar eisen niet aan de meerderheid kan opleggen; dat ligt in de aard van de ideologie. Wie niet toegeeft aan de afpersing van de progressieven, wordt wijsgemaakt dat hij onverdraagzaam, zelfzuchtig, of tegenwoordig “racistisch” is, terwijl het enige wat de Wever in Antwerpen eigenlijk wil, is een orde te herstellen, waarin ieder mens normaal zijn leven kan leiden zonder bemoeienissen van de ene of de gene apparatsjik en zijn onafscheidelijke bondgenoot, de crimineel van Maghrebijnse komaf. Linkse intellectuelen willen natuurlijk de touwtjes van de staat stevig in handen houden om hun immorele dromen ten uitvoer te kunnen brengen; maar laten we nu eens en voor altijd duidelijk maken dat onze staat daar niet voor dient, dat het Vlaamse volk niet dient om uitgezogen te worden, en ze zelf wel haar gepaste leiders zal kiezen. 

Het tweede negationisme, dat ik oorspronkelijk niet voorzien had te bespreken, heb ik al aangestipt: het is wat je “Islamnegationisme” zou kunnen noemen, namelijk de manier waarop de linkse intellectuelen alle zeer reële problemen rond de Islam niet gewoon relativeren, maar ronduit negeren. Dit valt vooral op sinds het nieuwe gemeentebestuur van Antwerpen bekend heeft gemaakt nieuwkomers een eenmalige bijdrage van 250 euro te laten betalen, teneinde het immigratieprobleem niet nog groter te maken dan het al is. Meteen schreeuwen linkse politici en de voormannen van de gelijkekansenbeweging over discriminatie en meer nog, aanzet tot xenofobie. Het is opmerkelijk maar niet verbazend dat de meeste intellectuelen in hun benadering van het Islamprobleem blindelings het negationisme van de Moslimideologen volgen, namelijk door te doen alsof elke maatregel die genomen wordt om dit probleem in te dijken, helemaal uit het niets komt, m.a.w. een ideologische bodem heeft die volledig vreemd zou zijn van de werkelijkheid. Men beschuldigt de Wever, en bij uitbreiding andere mensen en regeringen die immigratie wil aanpakken, ervan op etnische zuivering aan te sturen zoals de Nazi’s destijds met de Joden deden. Zelfs veel verstandige mensen die echter niet erg politiek bewust zijn, gaan jammer genoeg maar al te vaak mee in deze lastercampagne. Net zoals politici en intellectuelen gaat het vaak om mensen die slechts sporadisch met Moslims te maken krijgen, en vrijwel onbekend zijn met de situatie zoals die zich in grote Europese voorsteden aan het ontwikkelen is: niet alleen groeiende criminaliteit maar ook de vorming van Islamitische enclaves die als springplank zullen dienen voor een toekomstige, stapsgewijze verovering van de rest van de stad en indien mogelijk het hinterland. Dit zijn realiteiten waar we niet voor altijd blind voor kunnen blijven. Ik ga niet mee met de theorie van Eurabia, niet omdat het samenzweringstheorie is –en dat is het niet- maar simpelweg omdat teveel variabelen in het verhaal onbekend zijn om aan de hand van de juiste feiten in de theorie de impact van de geschiedenis te kennen of de toekomst te voorspellen. Maar we kunnen met vrij grote zekerheid stellen dat, indien er niet op tijd ingegrepen wordt, en de Islamitische bevolkingsevolutie langs dezelfde curve evolueert als het voorbije decennium, niet alleen West-Europa maar ook de VS vroeg of laat naar een “Ottomaans” systeem zullen overgaan, zoals Christopher Caldwell het stelt, waarin een land verschillende etnische groepen telt die elk volgens hun eigen wetten leven en altijd het risico lopen op zeer gewelddadige manier in botsing te komen met elkaar. We zullen, kort gezegd, naar Libanese of Bosnische toestanden evolueren, omdat de Islam, vanaf het moment dat ze een bepaald deel van de bevolking in haar greep heeft, onvermijdelijk op een burgeroorlog zal aansturen teneinde de macht van de staat te veroveren. Maar intussen is de linkse mainstream nog lichtjaren verwijderd van zelfs maar de erkenning van iets als een Islamitisch probleem in Europa, terwijl het vijf voor twaalf is. Ian Buruma heeft het over de “gewone effecten van immigratie” terwijl duidelijk is dat het criminele gedrag van Moslims voortkomt uit hun concept van elk niet-islamitisch gebied als een wingewest. En gisteren lees ik van de hand van de altijd zo snuggere Douglas de Coninck een reportage over de “Breivik-ideologen” (ze werden zo genoemd omdat Breivik hen gecitéérd heeft) met hun islamofoob alarmisme. Geen zweem te bekennen van het eigenlijke onderwerp van de hele counterjihad-beweging, namelijk de Islam zelf, en dus ook geen woord over de theorieën van de Islamcritici. Intriges, petites histoires, Breivik, allemaal zo lekker ranzig dat de lezers van de Vlaamse Pravda niet eens gemerkt zullen hebben dat er geen argument in te bespeuren viel. De boodschap is dus: negeer die racisten, de multiculturele samenleving is een paradijs. 

Wie links nog serieus neemt, zou oprecht gechoqueerd zijn door hun huidige houding. De Islamcritici hebben het immers niet slecht voor met de mensen, het gaat ons er net om, onvervreemdbare mensenrechten veilig te stellen, een “moreel Esperanto” te doen gelden in onze samenleving. Zou het niet prachtig zijn als Islamitische meisjes niet uitgehuwelijkt, en besneden, en wat niet meer moesten worden? Zou het niet prachtig zijn als de fascistische ethiek van de Islam, die zoveel leed aangericht heeft doorheen de eeuwen, voorgoed uit de wereld geholpen was? Beter Nederlandstalig onderwijs, het hoofddoekenverbod, en in het algemeen het elimineren van de achterlijke en onderdrukkende normen en waarden van de Islam, dienen toch maar een doel, dat de socialisten naar verluid ook altijd hoog in het vaandel droegen: de emancipatie van het individu, de opperste verwezenlijking van het verlichtingsideaal? Voor sommige socialisten, die oprecht in de ideologie geloofden, werd de Islam de test voor de praktische implicaties van hun leer: socialisme, dat zo prat gaat op humanitaire waarden, trekt in haar steun aan de Islam haar masker af: het kan de socialistische politici niets schelen of Moslims al dan niet de verworvenheden van de westerse beschaving mogen proeven, net zoals ze dat ook denken als het over de oorspronkelijke bevolking gaat. Ze zijn veel beter af met een gedweeë, uit te zuigen bevolking, en welke strategie is daarvoor beter dan een alliantie te sluiten met een springlevende totalitaire ideologie, nu het actieve communisme te zeer afgezwakt is?