De Nederlandse Partij voor de Vrijheid publiceert op haar website nu en dan de tekst van parlementaire vragen inzake immigratie die zij aan de Nederlandse regering stelt. Een aantal van de vragen zijn, mits enige aanpassing, ook toepasbaar op de Belgische situatie. Ik heb me er dan ook reeds door laten inspireren. Het lijkt mij bovendien interessant, als oefening in vergelijkende politieke cultuur, te zien hoe de Belgische en Nederlandse regering op verschillende wijze met het parlementaire controlerecht omgaan. U kon hier reeds eerder lezen hoe de griffie van het parlement bij ons bepaalde vragen tegenhoudt, met de smoes dat het statistische vragen betreft, en hoe de regering op zuiver politieke vragen naast de kwestie en vanuit de hoogte antwoordt, alsof de parlementsleden debielen zijn, en de vraagsteller met een kluitje in het riet stuurt.

Hoe anders gaat het er bij onze noorderburen aan toe! Daar lees ik in De Volkskrant van vandaag dat, hoewel het Nederlandse kabinet danig verveeld zit met de “gevoelige” vragen van Wilders en de zijnen naar de kosten van immigratie, de PVV toch een degelijk antwoord zal krijgen. De Volkskrant:

Minister Van der Laan (Wonen, Wijken en Integratie) heeft de hulp van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) ingeroepen om de PVV-vragen naar de kosten van immigratie te beantwoorden. Woensdagochtend vond overleg plaats tussen ambtenaren van de twaalf departementen, SCP-directeur Paul Schnabel en twee raadadviseurs van premier Balkenende.
 
Het PVV-Kamerlid Fritsma stelde half juli aan alle ministeries in totaal 79 vragen over kosten die ‘toe zijn te rekenen aan (niet-westerse) allochtonen’. Omdat Van der Laan de eerst aangeschrevene is, ligt het voortouw in de beantwoording bij het ministerie van VROM, waaronder WWI ressorteert. Kamervragen moeten binnen drie weken worden beantwoord. WWI heeft vorige week gebruik gemaakt van de mogelijkheid eenmalig drie weken uitstel te vragen, met een beroep op de noodzaak van ‘interdepartementale afstemming’.
 
Vrijdag bespreekt de ministerraad de gevoelige kwestie. Het kabinet moet vaststellen hoe breed de beantwoording van de vragen zal zijn. Door de reikwijdte ervan te beperken, kan de zaak sneller worden afgewikkeld en doemen minder methodologische bezwaren op.
 
Het kabinet is van plan de informatieplicht aan de Kamer serieus te nemen. Er bestaan geen plannen de PVV-vragen geheel onbeantwoord te laten, zoals sommige politieke partijen hebben bepleit. Het kabinet broedt op een ‘beleidslijn’ waarbij tegenover de kosten de culturele verrijking en de noodzaak van een open economie zullen worden gesteld. [...] SCP-directeur Schnabel wil geen commentaar geven op het overleg. Het onderwerp is politiek brisant, omdat onduidelijk is wat de PVV met de antwoorden gaat doen. Partijleider Wilders bepleit al langer een immigratiestop voor niet-westerse allochtonen.

Als Belgisch parlementslid kan je de Nederlandse collega’s slechts benijden om de ernst waarmee de Nederlandse regering hun vragen behandelt. Bij ons krijgt de regering zes weken de tijd om een parlementaire vraag te beantwoorden, en geen drie, zoals in Nederland. Dat de regering beleefd uitstel vraagt om de voorgeschreven termijn te overschrijden, heb ik in 14 jaar parlementaire praktijk nog nooit meegemaakt. Integendeel, de termijn van zes weken wordt bijna altijd overschreden. Het valt op wanneer dit niet gebeurt, zoals met het antwoord van Eerste Minister Van Rompuy dat ik vandaag ontving en waarover ik hier eerder op de dag berichtte.

Voor het overschrijden van de termijn volgen er nooit excuses. Soms, wanneer het onderwerp “politiek brisant” is, veroorlooft de regering het zich zelfs om volledig naast de kwestie of zelfs helemaal niet te antwoorden. Inderdaad, je kan als Belgisch parlementslid slechts jaloers zijn op buitenlandse collega’s uit landen waar het kabinet, zoals De Volkskrant schrijft, “de informatieplicht aan de Kamer serieus neemt.”

Het heeft echter ook met de houding van de pers te maken. Ik denk dat de Nederlandse pers het niet zou nemen indien de Nederlandse regering de informatieplicht aan de Kamer niet ernstig zou nemen, terwijl bij ons de media, net als de politieke partijen uit het establishment, van mening zijn dat sommige zaken onbesproken en sommige vragen onbeantwoord moeten blijven.