De staat is uw vijand. Maar de staat is ook een noodzakelijk kwaad. De staat bestaat omdat de mens geneigd is tot het kwade. Dit betekent dat indien een samenleving zich niet wapent, ze snel het slachtoffer wordt van kwaadwilligen die liever dan te werken voor hun brood, dat brood met geweld bij anderen stelen. Moest de mens van nature goed zijn, dan hadden we geen staat nodig. De staat bestaat, zo schreef Thomas Hobbes, omdat de samenleving sinds de zondeval “een oorlog is van elke mens tegen elke mens.” Die chaotische oorlog duurt totdat er een macht is die iedereen onder de knoet kan houden. Zo ontstond de staat. Hij heeft een monopolie op het gebruik van geweld. Hij beschermt zijn onderdanen tegen alle andere lieden die liever met geweld aan hun dagelijks brood geraken dan door ervoor te werken.

In een vrije samenleving moet de staat bijgevolg sterk zijn, maar zijn taken moeten gelimiteerd zijn. Hij mag geweld gebruiken om ons te beschermen, maar niet om ons zijn wil op te leggen. Hij moet zich bezighouden met het handhaven van recht en orde, maar de burgers voor het overige met rust laten. Vandaag echter is de staat buiten zijn oevers getreden. Hij bemoeit zich met allerlei zaken die de burgerlijke samenleving veel beter zelf kan organiseren (zoals onderwijs, sociale bijstand, het economische en culturele leven, enzovoort), maar verwaarloost de rechts- en ordehandhaving.

Verlengstuk
Omdat de staat geweld mag gebruiken, is de staat gevaarlijk. We hebben hem nodig om recht en orde te handhaven, maar riskeren voortdurend dat dit monster zich tegen ons keert. Om zijn kerntaak te kunnen financieren, heeft de staat geld nodig. Belastingen zijn een vorm van gelegaliseerde diefstal. Belastingen zijn eveneens een noodzakelijk kwaad. Daarom moeten ze, net zoals de staat, gelimiteerd zijn. In het Oude Testament eist God tien procent van het inkomen van de mens. Tien procent leek de oude joden een rechtvaardig bedrag. Ook in de middeleeuwen werden door de heren tienden geheven. Wanneer ze méér durfden vragen, kwam het volk in opstand. We doen er goed aan de wijsheid van onze voorouders in acht te houden: belastingen boven tien procent zijn niet legitiem. Indien we niet bereid zijn dit principe te handhaven, riskeren we dat de staat ten prooi valt aan bandietenbendes. Die hebben immers snel door dat in een samenleving waar de staat het monopolie op geweld en diefstal heeft, zij via de staat het brood bij anderen kunnen gaan stelen zonder er zelf voor te werken.

In plaats van ons tegen de dieven te beschermen, wordt de staat dan een verlengstuk van de dieven. Vandaag leven we in zo’n situatie. De bevolking voelt dat instinctief aan. Vandaar de algemene afkeer van politici die – terecht – als dieven worden beschouwd. Ondanks dit instinctieve aanvoelen, weten de meeste burgers echter niet waar hun ongenoegen zijn oorzaak vindt. In plaats van de staat als een (noodzakelijk) kwaad te beschouwen, menen ze dat hij een weldoener is die alle problemen moet en kan oplossen. De misvatting dat het sociale leven afhankelijk is van de staat is zo diepgeworteld dat wie het tegendeel beweert wordt beschouwd als asociaal en gevaarlijk.

Confederatie
Vandaar dat de staat zijn tentakels alsmaar verder uitspreidt, en de mens zich vervolgens alsmaar ongemakkelijker voelt, waarna hij van de staat verwacht dat die dit ongemak gaat wegnemen. In de laatste halve eeuw is het staatsbeslag (de belastingdruk) gestegen van twintig naar vijftig procent. Onze vrijheidslievende voorouders zouden het niet gepikt hebben. Ze deelden dan ook onze illusies over de intrinsieke goedheid van de staat niet. We zijn langzaam op weg naar de slavernij. Helaas is er geen enkele politieke partij in Vlaanderen die dit inziet. Friedrich Hayek droeg een halve eeuw geleden, in 1944, zijn boek “De weg naar de slavernij” op aan “de socialisten van alle partijen.” Vandaag zegt Matthias Storme dat “alle partijen in Vlaanderen eigenlijk socialistisch zijn, tot en met het Vlaams Belang trouwens. Er is geen enkele partij die fundamenteel het niveau van overheidsbemoeienis wil terugdringen.”

Vaak heb ik de indruk dat sommige Vlaams-nationalisten België als staat gewoon willen vervangen door Vlaanderen. Ook die staat zal een vijand van de burgers zijn. We moeten Vlaanderen durven opsplitsen in nog kleinere staten, die enkel een losse confederatie vormen, zoals de Nederlanden in hun glorietijd, en waar in de grondwet het principe wordt verankerd dat het overheidsbeslag altijd lager moet zijn dan 20 procent.

Europees
In de jaren dertig van vorige eeuw was het “nationaal socialisme” de officiële ideologie van de Belgische Werkliedenpartij. Het werd met veel vuur verdedigd door BWP-leider Hendrik De Man en zijn adjunct Paul-Henri Spaak. “Wat Spaak en ik bedoelen met nationaal socialisme,” zo zei De Man in 1937, “is een socialisme dat alles wat binnen een nationaal kader verwezenlijkt kan worden, probeert te verwezenlijken.” Hij bedoelde daarmee dat de nationale staat het vehikel moest worden om de samenleving te socialiseren. Voor Spaak en De Man was een Belgische nationalist iemand die gehecht was aan de Belgische welvaartsstaat.

Dat was volgens De Man niet tegenstrijdig met het feit dat men tegelijk een Europese nationalist kon zijn. Men moest, eenmaal de optimale Belgische sociale welvaartsstaat bereikt, die optillen naar een Europees niveau – en later zelfs naar een wereldwijd niveau. Zo zou de staat niet alleen in de diepte maar ook ruimtelijk steeds alomvattender worden.

Spaak heeft deze idee na de Tweede Wereldoorlog ook daadwerkelijk uitgedragen naar het Europese niveau. De term “nationaal socialisme” was na die oorlog weliswaar gediscrediteerd omdat ook Hitler die term had gebruikt, maar desondanks heeft het nationaal socialisme pas na 1945 de Westerse wereld veroverd. Het komt er vandaag op aan voorgoed te breken met dit nazisme en onze vrijheid te herstellen door het sociale leven terug los te koppelen van de staat.